Öyle bi düşünmekten geldi¡
Yine çokça düşündüğüm saatlerdeyim…
Konumuz empati: Hani şu bazı şeyleri sadece başına geldiğinde anlayanların noksan olduğu duygu. Aslında kesince konuşamayacağım. Çünkü bu eksikliği yaşayanlarla empati yapamıyorum. Yine de bu anlamlandıramadığım insanların varlıkları hakkında konuşmak istiyorum.
Bazıları var ki başlarına gelseler de anlamıyor. Bunun sebebi karşılarındaki kişilere yaşattıkları duyguları hissetmekten aciz oluşları mı, düşünebilecek kadar zeka seviyelerinin olmayışı mı yoksa kötü duygular yaşatacak kadar kişisel gelişimlerini tamamlamaktan geri kalışları mı kestiremiyorum. Diyorum ya böyleleriyle empati yapamıyorum. Bazen diyorum düşünüp sorgulayacak hissedecek kadar aklın olması büyük imtihan. Çevrende dönen her şeye karşı farkındalıklı olmak ve refleks olarak ‘empati’ yapmak; senden daha kötü durumda olanları düşünüp sahip olduklarına rağmen onlar için çabalamak, kırılır diye doğruları söylemekten geri durmak… Akıl sahibi olmak yoruyor. Bir de bakıyorsun ki çabaladığın o empati yaptığın insan umarsızca canını acıtıyor sana ne yaşattığıyla ilgilenmiyor. Ta ki başına gelene kadar ya da ona zararı dokunana kadar… Sonra tabii bu empatiden noksan olanları gördükçe yani arada akıl sahibi olmaya da şükrettiğin oluyor, biraz polyanacılık şeklinde olsa da:) “En azından gerçeklerin farkındayım, bile bile can yakmıyorum, asıl olanı görecek kadar yürekliyim, doğru olanı savunuyorum..”Diyebiliyorsun. Bunları demek dünyayı değiştiriyor mu ya da insanları? Hayır. Ama vicdanım rahat diyebiliyorsun. Peki vicdanı olmayanların olduğu bir dünyada vicdanı olanların çektiği acıyı tarif edebilecek bir şey var mı? Ve onlar varken, bizim doğrularla yaşamamız bir şeyleri değiştirecek mi dünyada?
·
246 görüntüleme
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.