Kimlik krizi yaşayan Selim'in intiharı üzerine onun en yakın arkadaşı olan Turgut Özben'in bu konuyu yani en yakınının neden hayata "tutunamadığını" öğrenmeye çalıştığını anlatan 724 sayfalık, dört dile çevrilmiş, çokça betimlemeye boğulmak istenircesine yazılmış Oğuz Atay'ın en bilindik romanlarından birisi. Öyle ki Turgut karakteri aklından "Olric" isimli bir kişiyi var eder ve her şeyini Selim'in ölümünden sonra sanki gerçek bir karakter gibi onunla paylaşır, dertleşir ve konuşur. Uzaktan kitaba bakan kişiler bu kitabın bir şizofreni hastası tarafından yazıldığını düşünse de aslında bu kitap zamanın üstünde olan ve anlaması özellikle de sayfalarca süren betimlemeleri ile çok zordur. Kitabın başında da dediği gibi "bu kitaptaki karakterler, yerler ve olaylar hakkında kesin bilgi yoktur ve bu kitabın basılmasını isteyen kişi ise bu konu hakkında araştırma yapılmasını istememektedir" gibi birkaç cümle ile karşılaşırsınız. Ama bana soracak olursanız eğer isimler, yerler değiştirilmiş olmasına rağmen olaylar gerçektir. Ve romanın son sayfalarında karakterlerin isimleriyle birlikte yaşamları da uzun uzadıya anlatılır. Örneğin "Selim şurada şu tarihte doğdu, şu kişilerle tanıştı, şuralarda okudu" gibi gibi. Ve benim gibi kitabın son sayfasından okumaya başlayanlar için aslına bakarsanız güzel bir kitaptı. Buna rağmen bine yakın ve ağır bir dilli roman olmasından dolayı da okuyup da bırakan çok fazla kişi vardır. Nitekim bende başlayıp "of bu ne be, betimleme dersi mi alıyorum yoksa roman mı okuyorum" derken Turgut'un Selim'le olduğu o ilk sayfalardaki cenaze merasimi rüyası ile kitap beni kendine çekmişti. Zira az önce bitirdiğim ve şu an da bu yazıyı yazarken sağ yanımda duran bir kitaptan bahsediyorum. Haa okumasanız da çok bir şey kaybetmezsiniz ama yine de bir bakın derim Turgut'un gözünden Selim'in hayatına. Çünkü Turgut her bir sayfada "Selim, Selim, Selim" diyor. Ve kitap bittikten sonra "artık tek bir kelime daha Selim ismini okumak ve duymak istemiyorum" diyorsunuz hatta :) öyle ki binlerce kez kitapta "Selim" isminin geçtiğine yemin dahi edebilirim. Selim Işık, Turgut Özben gibi karakterlerin yanı sıra Süleyman Kargı, Metin Kutbay, Nermin Özben, Günseli Ediz gibi diğer pek çok yan karakter de mevcuttur. Kısacası modern çağa ayak uyduramayan Selim intihar eder ve Turgut Özben'de her sayfada, her anında Selim'in adını anarak adeta "bu adam gay mi ne, niye karısından daha çok bu adamı seviyor" dedirtecek kadar onu düşlediğini ve düşündüğünü net bir şekilde göreceksiniz.

TutunamayanlarOğuz Atay · İletişim Yayınları · 202061,6bin okunma

·

46 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.