Kayboluşa açılan yerde tüm sokakları ezbere biliyor gibiyim. Her köşesini defalarca gezdiğim yolların kaldırım taşlarını sayıyorum gözlerim kapalı. İşte 315, 316, 317... gözlerimi açıyorum, bir uçurum. Yalnız kendimi aşağı bırakmaya kalksam bulutlar tutacak bedenimi. Öylesine düşürmek istemiyorlar çünkü. Beni yağdırmak istiyorlar. Ruhumu damlalarına katarken boğazıma dizilen taşları tek tek yağdırmak istiyor her biri. Çaresiz baş sallıyorum. Ne takatim var ne kelimelerim. Sudan damlalara birkaç tanede ben ekleyiveririm diyorum yaşlarımdan, fena mı? Beni tutacaklarından emin bir adım atıyorum boşluğa. Düştüğümü hissediyorum. Tuhaf geliyor. Açmıyorum gözlerimi. Bir şeyler ters. Şimdi diyorum, şimdi yumuşak bir şeyler tutacak bedenimi. Tutmuyor. Öyle sert, öyle acı ki tenimin değdiği yer, yağmurlar dahi acıyor halime. Reddediyorlar yağmayı. Gözlerim henüz açılmadı. Çakıldığım yeri yokluyor parmak uçlarım. Bir şeyler batıyor, yırtıyor ve kanatıyor. Kanayan yerlerden mavi sıvılar akıyor göz kapaklarıma. Maviden ağlıyorum. Maviye ağlıyorum. Kimse yok, gözlerim dikili. Etrafım kör. Birden bir şimşek sesi çakılıyor kulaklarıma. Bu sefer de şarkıları duyamayacağım bir daha diyorum. Kulağıma çalınan notalardan bir haber öleceğim. Sayıklıyorum. Bir şeyler ıslatıyor saçlarımı. Yoğun bir sıvı. Dokunuyorum, içimden bir ses şiirlerin dizelerini çığlıklar eşliğinde okuyor bana. Anlıyorum. Saçlarımda şiirler ölmüş.
·
143 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.