Geçen sene arada bir selam verdiğim bir arkadaşım vardı. Ona dışardan Bakınca tam bir deli duruyordu aynı ben diyordum hep . Ama benden farkı Dertsiz tasasız duruyor oluşu diye düşünüyordum... Bu yıl kyk da aynı odaya düşünce ister istemez aramızda bir az daha fazla samimiyet olmaya başladı ilerleyen zamanlarda bu samimiyet bir az daha fazla arttı ve sürekli vakit geçirdiğim nadir arkadaşlarıma bir tanesi daha eklenmiş oldu ... Bu aralar canım çok sıkkın olmaya başlamıştı bir şeylerin tesiri kalmış gibi her şey üst üste geliyor gibiydi içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor gibiydi . Tam da bu gece o arkadaşımla ikimiz baş başa kalmışken konuşmaya başladık ben Ankara'da annem ameliyat olurkenki travmalarımı ve çocukluk travmalarımı anlatırken oda bana 10 yaşındayken babasının kalp rahatsızlığının başladığını ve 9 yıl aradan sonra babasını kayb ettiğini anlattı o hastane köşelerini anlatti o an ikimizde birbirimizi anlıyor gibiydik karşılıklı hüngür hüngür ağlamaya başladık.tabi ben onu asla anlayamazdim. İnsanın babasını ( kolu , kanadını) kayb etmesini .kimse bunu anlayamazdi zaten. Şöyle bakınca ikimizde acılarımıza "alışmamıştık" sadece o acılarla nasıl mücadele edeceğimizi "öğrenmiştik". Ama ne olursa olsun babamın varlığı tek başına beni ayakta tutuyordu bir çok konuda . Ondan sonra ne kadar az şükrettiğimi anladım hemen gidip babamı aradım ve babamın sesini duyabiliyor olduğum için çok mutluydum . Baba senin o kızın o deli dolu kızın senin var olan kanatlarınla her şeyin üstesinden gelecek ... Ve de gamzem seni de sevdim çok . Senin annen de mükemmel bir anne .çok kaliteli iki çocuk büyütmüş idolüm o kadın ....
·
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.