Yıllar geçiyor, hayatın renklerini, yitip gidene özlemi, kavuşmanın hazzını, sevdayı ıskalayıp ömrümüzü tüketiyoruz.
Anlamsız bir inatla, ölçüp biçmeden, amaçsızca ipi sallandırıp nice kör kuyuların karanlığına atlıyoruz. Her atlayışımızda, ipin sonunu fark edemeden elimizden kayıvermesiyle kuyunun derinliklerine doğru, aklımızda cevapsız sorularla, yuvarlanıp gidiyoruz; derine, derine, daha da derine… Bilincimiz yerinde, duvarlara çarpa çarpa, taşlara, çalılara takıla takıla, dibe vurmanın dehşeti içinde, çığlığımız gırtlağımızda birikiyor. Dibe doğru adeta kayıp giderken, yukarıda kuyu ağzının giderek zayıflayan ve küçülen ışığı altında ümidimiz de küçülüp gitmekte. Bu dibe kayış nefesimizi keserken, ahlakımızı, insanlığımızı, vicdanımızı da alıyor, boşluğa, kuyunun dibine, bilinmeyene fırlatıyor. Yaşam enerjimiz, damarımızdaki kan, zihnimizdeki melekeler, vicdanımızdaki bilge, ruhumuzdaki incelik yitip gidiyor. Her geçen an dibin soğukluğu, karanlığı, bilinmezliği içimizi dolduruyor. Düştükçe puslar arasında dibin o pis kokusunu ve zehir gibi tadını alıyoruz, kanımıza geçiyor, iliklerimize kadar yayılışını hissediyoruz. Kalbimize ulaşıyor, perdeleri yırtarak vicdanımızı esir alıyor, son insanlık kırıntılarını da kaybediyoruz. Dibe kayan insan kalabalığında sıkışarak ara sıra olan yavaşlamaları, inatla ve ısrarla kurtulmanın bir delili sayıyor, yeniden yukarı çıkmanın ümidiyle bizi yalancı bir sevincin sarmalamasına izin veriyoruz. Bu geçici kısa anlarda geçmişi hızlıca bir kenara itip, ipin uzunluğunu ya da kuyunun derinliğini tartışmaya, yine, yeniden, bir daha başlıyoruz… İşte o zaman haykırasım geliyor:
Biz ne zaman bu kadar bencil olduk?
Aklımız, mantığımız ve bilgeliğimizi ne ara terk ettik?
Ahlak ve insanlığımızı ne karşılığında değiş tokuş ettik?
Ey akıl ve vicdan sahibi insan!
Kuyu ip
İsmail Oran
Sis dergi Nisan 24
··
505 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.