“Ben Efsun Zorlu;Zorlu olduğum son günler olduğunu bilerek gülüyordum yaşlar gözlerime doluşurken. Bir asansör köşesinde gözlerimde yaşlarla gülmeye devam ediyordum. Ağlayışın en çaresizi gülerken olanıydı muhakkak. Tezat insanı bitirirdi. Ya gülmeli ya ağlamalı. Ya acıdan ölmeli ya ömrü uzatacak bir mutluluk yaşamalı. Ya turp gibi olmalı ya ölümcül bir hastalıkla boğuşmalı ama muhakkak tek bir şey yaşamalı.”
·
78 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.