9/10 . Yaşar Kemal'in "Zülfü Livaneli, büyük kapıdan bu romanıyla girmiştir." dediği, ütopya olarak başlayıp distopya olarak biten hüzünlü bir hikaye. . "Son Ada adını takmıştım. Evet evet son ada,son sığınak,son insanî köşeydi burası. Tek istediğimiz bu dinginliğin bozulmamasıydı." . Sır gibi saklanan 40 ailenin,adanın asıl sahipleri martılarla birlikte huzurlu bir şekilde yaşadığı,güneşin daha parlak,akşamların daha sıcak,evlerden şarkı seslerinin yükseldiği,kimsenin kimseye karışmadığı cennetten bir köşe olan ada. 24 numaranın ölümü ile ev, oğlu tarafından satışa çıkarılıyor ve "o" geliyor. "Başkan" Ülkenin emekli başkanı adaya gelir gelmez de cennet ada adeta bir cehenneme dönüşüyor. Otorite ve liderlik becerilerini adalılar üzerinde de kullanmak isteyen başkan, güya adayı nizama sokmak için ada halkı için gölgelik bir dinlenme alanı olan ağaçların budanması ile işe başlıyor, sonrasında yapmayı planladığı kötülükler de çorap söküğü gibi geliyor. En acımasızca olanı ise adanın asıl sahibi martılara yönelik katliam girişimi. Martıların ada için tehlike arz ettiği fikrini, yıllardır onlarla bir arada huzur içinde yaşamış adalılara hitabet yeteneği ve kurduğu süslü cümleler ile aşılayan Başkan,peşine takabildiği adalılarla büyük bir vahşete girişiyor. Önce ellerine aldıkları silahlarla martıların kökünü kazımayı planlıyor.Yıllardır adalılarla birlikte sakin bir yaşam süren martılar yaşanan bu vahşet karşısında neye uğradığını şaşırıyor ve okurken tüyleri diken diken eden karşı hücuma geçiyor. Tabi bu sırada başkan, katliama katılmak istemeyenleri de vatan haini,terörist ilan ediyor. İşler planladığı gibi gitmiyor ve sayıca çok olan martıları bu şekilde ortadan kaldıramayacağını anlıyor ve martılara karşı giriştiği bu savaşı kazanamamayı gururuna yediremediği için daha büyük bir kötülük planlıyor. Karşı çıkanlar olmasına rağmen her şeyi kılıfına uyduran ve tüm kararları demokratik bir şekilde aldığını iddia eden Başkan, martıları yemesi için adaya tilkiler getirtiyor. Tabi ekolojik dengeyi hesaba katamayınca dengenin bozulmasının yol açtığı felaket ve dehşete tanık oluyoruz sayfalar boyunca. . "Son ırmak kuruduğunda, Son ağaç kesildiğinde ve son balık tutulduğunda; Beyaz adam, paranın yenmeyecek bir şey olduğunu anlayacak." . Tabi başkanın kötülükleri bunlarla da sınırlı kalmıyor ancak yaptığı kötülüklerin bedelini, hem kendi hem de ellerindekinin kıymetini bilmeyerek çeşitli vaatlerle daha fazlasına kandırılan adalılar ağır bir şekilde ödüyor. Ve adalıların, 'keşke yapılan ilk kötülükte ses çıkarsaydık' hayıflanmasını derinden hissediyoruz. . Kitabın kapağını kapatınca "SEÇİMLERİMİZİN" sonuçlarının bedelini acı bir şekilde ödemek, düşündürüyor uzun uzun insanı. Bazı kitaplar geçmişten gelen bir uyarı. Dünyamız üzerine yeniden düşünmeye çağıran bir roman.Bu kitabın içinde yaşıyoruz uzun yıllardır. Uçuruma doğru son sürat yuvarlanan yuvarlandıkça da korkunçluğu giderek artan bir ülke Türkiye. Livaneli'nin yıllar önce bunu görüp bizi uyarmış olması hani hüzün gülümsemesine sebep oldu bende.Politik bir roman. Sorularla anlatıma canlılık kazandırılmış. Yazar üzerine düşeni yapmış, uyanmak için son çağrıyı yıllardır kaçırmış olmanız acı verici. Giderek azalan aydınlık yarınlara olan inancımla, özellikle seçim dönemlerinde okumanızı şiddetle tavsiye ederim. . :Onlar ümidin düşmanıdır, sevgilim, akar suyun meyve çağında ağacın, serip gelişen hayatın düşmanı. Çünkü ölüm vurdu damgasını alınlarına : - çürüyen diş, dökülen et-, bir daha geri dönmemek üzere yıkılıp gidecekler, Ve elbette ki, sevgilim, elbet, dolaşacaktır elini kolunu sallaya sallaya, dolaşacaktır en şanlı elbisesiyle : işçi tulumuyla bu güzelim memlekette hürriyet. Bursa da havlucu Recebe, Karabük fabrikasında tesviyeci Hasana düşman, fakir köylü Hatçe kadına, ırgat Süleymana düşman, sana düşman, bana düşman, düşünen insana düşman, vatan ki bu insanların evidir, sevgilim, onlar vatana düşman..."

Son AdaZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201351,4bin okunma

·

151 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ceren