Yaşam, organik olmayanın içindeki bir ayaklanmadır, cansızın trajik bir atılımdır; yaşam, canlandırılan ve -bunu da söylemek gerekir ki- acı tarafından harap edilen maddedir. Bunca çırpınmadan, bunca dinamizmden ve velveleden, ancak organik olmayanın istirahatine, unsurlarınbaındaki huzura heves ederek kurtulunur. Tekrar maddeye dönme iradesi, ölme arzusunun bizzat zeminini oluşturur. Ölümden korkmak ise o dönüşten çekinmektir, cansızın sessizliğinden ve dengesinden, özellikle dengesinden kaçmaktır. Bundan daha doğal bir şey yoktur: Bir yaşam tepkisi söz konusudur; yaşamın parçası olan her şey ise hem asli hem mecazi anlamıyla dengesizdir.
Sayfa 93Kitabı okudu
·
75 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.