Bazen hayatın tuhaf bir hızı var, Seni en çok mutlu edeçek şeyi elinden kapmak için acele ediyor sanki. Başka şeylerle oyalıyor.
inşanı, gözünü kör ediyor.
İntikamla, hınçla, hırsla.
.
.. kavgam vardı hayatla, bütün suçu ona yıkardım, sonra baktım ki suç insanın kendisinde. Bir müddet de kendimle kavga ettim. Bir zaman sonra da beni yapan başkalarıymış gibi geldi.
Kadere hiç İnanmadım ama sanki bir ezber vardı, bir insan ezberi. Herkesin kader dediği şey de buydu belki. O ezber bizi zaaflarımızın buyurduğu şekilde davranmaya zorluyor, mutluluğun peşine düşecek şekilde değil.