Yirmi sekiz yaşında bir duvar örülmeye başladı önüne Beethoven'ın. Yükseldikçe korkutan bir duvar. Sağırlık duvarıydı bu işitmesine set vuran. Duyamayan bir müzisyen... Saklasa da bir süre gerçeği, sonunda itiraf etti kalemi: "Biri flüt çalarken veya şarkı söylerken onu duyamamam ne büyük acı. Bu intihar fikrine götürüyor beni!" Otuz yaşında sanatının zirvesinde önüne iki yol çıktı Beethoven'ın. O hayatı seçti. Ve duymadan, beyninde besteler yapmaya başladı. Oyle besteler yaptı ki kulak ağrılarını, çınlama ve uğultuları bastırdı, Shakespeare'in ilahî dilini, müzikte yakaladı. Mozart ve Haydn'ın etkilerini üzerinden atıp yepyeni bir çığır açtı. Ölmeden iki sene önce Türk tarihi ve sanatına me rak salan Beethoven, çalışmakta olduğu bir eseri için "Senfoninin sonu, Türk musikisi ve teganni korosu ile bitecek," diyordu.
Sayfa 146
·
188 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.