Şu mısralar bir tasavvuf ehlinin mistik düşüncelerine benzemiyor mu?
Ne güneş kalır, ne ay; ne ırmak akar ne çay:
Dünyaya gelmedin say, yağız yere girince.
Bildiğin neyse unut, Tanrı'ya kavuştun tut,
Bir gün ölüm meleği seni yere serince.
Şu gördüğün ne varsa birer küçük damladır,
Bir denize akıyor hepsi yerli yerince.
Bitiş gördüğün baştır, mezar beşiğe aştır,
Ölü diriye eştir, düşün biraz derince.
Beyitlerinin iç kafiyeleriyle musammat gazele de benzeyen bu şiir sanki Yesevi'nin, sanki Yunus'un şiiridir. Atsız'ın cennetinin kevseri bile vardır.
Ecel dedikleri şey erlerin kevseridir.
Ve nihayet Atsız'ın ruhu da o cennettedir
Herkes bir özleyişle yaşar...
Ben de öylece Altaylar'ın ve Tanrıdağ'ın çevresindeyim.
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.