İnsandaki hayata devam edebilme kapasitesi çok ilginç. Evin barkın da yansa, tüm yakınlarını bir anda kaybedip yeryüzünde bir başına da kalsan, bir şekilde istemsizce hayata tutunuyor ve kendini gündelik yaşamın meşguliyeti içinde buluyorsun.Bir yandan acı duyuyor, bir yandan acını hafifletecek fani şeyler arıyorsun.Yaşama arzusu, son nefesini verinceye dek içinde tezahür eden koca bir ışık bulutu gibi.Parlaklığı tüm karanlıkları alt etmeye yetiyor.