Ali Emîrî Efendi (v. 1924), Diyarbakırlı olup son devir Osmanlı âlimlerindendir. İleri seviyede Arapça ve Farsça bilen Ali Emîrî Efendi, Fatih’te Millet Kütüphanesi’ni kurarak hayatı boyunca topladığı paha biçilmez değerde kitaplarını buraya bağışlamıştır. Kendisi de kıymetli eserler kaleme almıştır. İşkodra şehrinde mâliye müfettişi iken yazmış olduğu Ezhâr-ı Hakîkat isimli eserinde birtakım hikmetli sözlere yer vermiştir. Bunlardan bazıları şöyledir:
Anne babasının meşru emirlerine itaat etmemiş olan kimse, kendi kötü akıbetinden şikâyet ederse haksızdır.
İşlerini dâima hile ve fesat ile görenler, neticede kendilerinin zarar göreceğinden habersizdirler.
Haset ehli kimselerin, vücutları zinde olsa bile ruhları hastadır.
Üstün vasıflar ve faziletlerden mahrum kimseler, devamlı soyları ile övünürler.
Basîret ehli kimseler, düşmanlarından ziyâde, dostlarına karşı temkinli davranırlar.
Oyun, eğlence ve nefsânî arzularına düşkün olanlar, kötü kimselerin yanlarına kendi ayaklarıyla giderler.
Çok zeki ve kabiliyetli olan kimseler, tevâzu yolunu terk edip kibir ve gurura dalarlarsa felaketlere her an daha çok yaklaşırlar.
Çoğu insan, kendi vücudunda gizlenmiş olan kin, kötü niyet, düşmanlık ve haset gibi içerdeki binlerce düşmanına hiç ehemmiyet vermez. Fakat bir insanın kendisine düşman olduğunu görünce ondan şiddetle kaçınır. Bu ise hakikatte, içinde bulunduğu kaledeki düşmanları bırakıp dışarıdan geleni defetmeye benzer.
İnsanın büyüklüğü, dünyanın hiçbir şan ve şerefi ile hâlini ve yolunu bozmamasındadır. -Devamı yarın-
13 Mayıs 2024
Fazilet Takvimi