Hayır,
Dinle beni.
Yaş 17.
··
74 görüntüleme
“Eve dönelim,” dedi.
“Dönelim.” Dedim sonra
“Dön-mesin, dönmesin…”
“Kim dönmesin?”
“Dönmesin.”
“Tamam dönmesin,”
“Dönme dolap.”
“Dönme dolaba mı binmek istiyorsun?”
“Hayır!”
“Eve gidelim,”
“Eve gidelim. dönmeyelim, gidelim”
Annesini ateşe vermişler.
Kaç yaşındaymış o zaman?
Babası çocukluğunu almış elinden!
Zorunda bırakılmış.
Bizim aramızda hep bir karış kalacakmış.
“Bu gece günceme yazacağım.”
“Neyi?”
“Ateşten eli yanan çocuğun ateşi sevdiğini.”
“Sen olmak zorunda mıydın dünyamı yeniden başıma yıkan?!”
On yedi. Özür dilerim.
Yirmi bir. Özür dilerim.
Belki de yirmi ikiye girmemeliyim.
Sözlerin ağırlığı yoktur kurşunları vardır
Hedefi on ikiden vurmaz ağır yaralı bırakır
Keşke tehlikeli bir kelimedir dilini süreni pişmanlıkla zehirler
Geçmiş zamanı geri getiremezsin dönüpte bir şeyleri değiştiremezsin
İnsanız neticesinde
“Karaca,”
“Bana bakmayacak mısın?”
“Peki, öyle olsun.”
Bakmasını bilene tavanlar çok şey anlatır
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.