“İnsan arar...
Bazen bulur, bazen buldum zanneder,
Bazen buldum zannetmişken bir imtihanla kaybediverir...
Aradığını bazen bir çift gözün derûnunda bulur,
Bazen kaybeder kendisini insan,
Bir çift gözbebeğinin ta içinde...”
Böyle yazıyordu çok sevdiğim bir şiirde. O zamanlar ben de arıyordum ne aradığımı bilmeden. Sonradan öğrendim insanın arayışının bitmediğini. Bazen bir anlayış arıyordu, bazen bir sevgi belki bir saygı ya da vefa arıyordu insan.. Omzuna yaslanıp derdini anlatabileceği birini arıyordu, bazen saatlerce konuşmadan da duyulabileceği bir
dostu.
Aslında insan tüm bunları hep uzakta arıyordu, oysa
“Onu bulsan, her matlubunu buldun; hadsiz minnetlerden, korkulardan kurtuldun.” hakikatine ulaşmak şah damarımız kadar yakındı bize. Kafamızı kaldırıp da hakikati görebilmekti aslında tüm mesele, velhasıl kelam çok da uzağa bakmadan gözümüzü açsak yeterli olacaktı..