"Çocukken düşüp bir yerimi yaraladığımda teselli edilmezdim. Ağlamama da izin verilmezdi ve üstelik pantolonumu kirlettim veya yırttım diye azarlanırdım. Bir tarafımın yaralanmış olması önemsizdi. Acımla yalnız kalırdım. Çoğunlukla bir de dayak yerdim, ya ağlamayı kesmediğim için, ya da giysilerime zarar verdiğim için. Böylece bir de ayrıca cezalandırılırdım. "Hep annemin beni sevmesini istedim. Bunu asla başaramadım. Bugün bile bazen, asla olmayacağını bildiğim halde hâlâ bunu beklediğimi hisseder gibi oluyorum. Bu gerçekle yaşamak zorunda olmak benim için zor: Annem beni sevmiyor, hiçbir zaman sevmedi ve gelecekte de sevmeyecek."
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.