Kişisel kitap okuma defterimden: En sevdiğim, kendime en yakın gördüğüm, kitaplarını okurken en "sohbet ediyor gibi" hissettiğim yazarlardan biri desem sanırım fazla olmaz da eksik bile kalır Barış Bıçakçı hakkındaki düşüncelerim. Seyrek Yağmur'u okurken biraz hayal kırıklığı yaşamıştım ama Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra'yı okurken tekrar Sinek Isırıklarının Müellifi tadına benzer bir tat aldım. İlk 2-3 bölümü okurken önce bu bölümleri kısa kısa farklı hikayeler zannettim, sonra aslında tek bir uzun öykünün bölümleri olduğunu ve karakterlerin de birbirleriyle hep bağlantılı olduğunu fark ettim, ve tabii bu bağlantıların apaçık yazılmadığını. O noktadan sonra bir bağlantı ağacı çizdim ve tüm karakterleri o ağaca oturtunca öyküyü de daha net görmeye başladım, bir cinayet çözümlemesi ağacı çizer gibi. Ama bu sefer ağacın dallarını Başak'ın intiharını masaya yatırmak için doldurmuştum. Resim okuyan ama aslında edebiyat okumayı da düşünmüş olan, yaptığı resimlere uzun cümlelerden oluşan adlar koyan Başak'ın intiharını. Son eserinde "Bir süre yere paralel gittikten sonra insanlara anlayamayacakları şeyler anlatan" Başak'ı, ağabeyi Umut'u, anneleri Türkan'ı ve onların hayatlarına girmeye çalışan ama birbirine saçma bir biçimde umutsuzca kenetlenmiş bu üçlüye hiçbir zaman tam olarak ulaşamayan insanları öyle bir anlatmış ki Barış abi ve anlatırken o kadar çok alt metin yerleştirmiş ki sayfaların içine, 100 küsür sayfalık bir kitap nasıl bu kadar özlü olabiliyor insan hayret ediyor. Bir kasvet var öyküde, umutsuzluk var, hafifçe bir delilik var. Şehrin griliğini anlatırken değil sadece, taşranın yeşilliğini, derelerin şırıltısını bile anlatırken var o hüzün. Okuyana da bulaşıyor ama Barış abi bunu hep yapıyor ve garip bir haz alıyor insan okumaya devam etmekten ve okudukça hüzünlenmekten.

Bir Süre Yere Paralel Gittikten SonraBarış Bıçakçı · İletişim Yayınevi · 20202,502 okunma

·

162 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ahmet Ceran