Ben daha önce içerisinde kendime bu kadar rastladığım, "işte bu ben" dediğim, beni anlatan bir kitapla karşılaşmadım. Çoğu şarkıda kendimi buluyorum ama hiçbir kitap bana ayna olmadı bu kitap kadar.
Ben daha önce bu kadar kasvetli bir kitap okumadım.
Ben daha önce hiçbir kitaba 10 üzerinden 10 vermedim.
Tarık Tufan! Bilmem daha önce bu benzetmeyi yapan oldu mu ama bence Kafka'nın kafasını, ruh halini yaşıyor bu adam. Beni tanıyanlar bilir; hayat felsefem diyebileceğim birkaç cümle varsa birisi Kafka'nın "Dışarıya kapanmak esasen içeriye açılmaktır. Huzur mu arıyorsun? Az eşya, az insan.." cümlesidir. Özellikle son bir kaç yıldır bu böyle oldu. Bu kitapta da "Etrafımdaki eşyalar ruhumu kanatacak kadar rahatsız ediyordu. Zihnimi bile işgal edebileceklerinden korkuyordum. Çırılçıplak kalsam diyordum. Ruhuma giydirilen bedenim dışında hiçbir şeyim kalmasa." gibi, "Evin içini dolaşmaya başladım. İhtiyaç fazlası neler var diye bakınıyordum. Giyisilerimi kolaçan ettim. Kütüphanedeki kitaplara göz gezdirdim. Kitaplarımı birilerine dağıtabilirim diye düşündüm. Sonra bundan vazgeçtim. Aslında çok fazla eşyam yoktu. Buna sevindim." gibi, "Çoğu zaman insanlardan uzak durmak için özel gayret sarfettim." gibi cümlelerde Kafka'yı gördüm, kendimi gördüm.
Son bir iki yıldır uykum fena halde düzensiz, 35-40 saat uyuyamadığım çok oluyor. Tarık Tufan'ın cümlelerindeki gibi; "Sabaha karşı ancak uyuyordum ve işin garibi iki üç saat uyku bana yetiyordu.", "Bazen de televizyonun karşısına geçip uyku denilen meleğin gelip elimden tutup beni yatağıma yatırmasını bekliyordum. Müşfik elleriyle üzerimi örtüp, iyi uykular öpücüğünü alnıma kondurduktan sonra gökyüzüne yükselmesini" tam olarak böyleyim. Bu halin sebebini de açıklamaktan geri kalmamış sağolsun; "Aşkı ve öfkeyi söyleyemediğinde insanın konuşmaya dair hevesleri de bir bir yok oluyor. Susuyorsun." çünkü "İnsan, duygularının apaçık bir biçimde başkalarınca bilinmesini istemez."
Tarık Tufan, Bir Adam Girdi Şehre Koşarak kitabında da Kibrikçi Kız hikayesinden bahsetmişti. Bu kitapta da " Kibritçi kızın masalını hiç unutmadım. Soğuk bir yılbaşı gecesinde, üzerindeki incecik elbiseleriyle kibrit satmaya uğraşan kızın masalı. Gece iyice üşüyünce kibritleri bir bir yakmaya çalışır. Kibritin aydınlığında annesini görür, elinden tutar ve gider. Elimdekilerden kurtularak ruhumu ısıtmaya çalışıyordum." diyerek bahsediyor. Kibritçi Kıza yakınlık duyuyor. Belli ki onun da acılarından kaçmak için yaktığı kelimeleri var. Başkalarının bir tarafa attığı kelimeleri bulmuş gibi.
Ve yine kitabın son cümlesi bu kısa ve mutheşem kitabın özeti aslında;
susuyor olmam, acı çekmediğim anlamına gelmez..
