Zihnimiz bir çeşit müzedir. Yaşananlar görülenler hatta duyulanlar resme bürünüp sergilenir o müzede. Tek bir obje alır götürür bizi seneler seneler öncesine... Ummadığımız bir anda tüm çıplaklığıyla beliriverir gizlediğimiz anılar, kısa bir tur attırır gülümsememize karışan kırık bir kederle. Boğazına atılan düğümlere arada sırada gözyaşları da eşlik eder tabi. Utanılacak şeylermiş gibi hızlı hareketlerle ellerimize saklanır tuzlu su damlacıkları. Her yaşımız her tanıdığımız ya da tanıdığımızı sandıklarımız ayrı ayrı odalarda sergilenir. Her odanın anahtarı da basit şeylerdir. Bir kalem, süpriz yumurtadan çıkmış bir oyuncak, kırık bir ayna, yarım kalmış bir resim, artık sadece çizikten ibaret bir yara, bir şarkı... Evet evet en çok da şarkılar uğurlar bizi geçmişe. Bence duygularımız aklımızdan daha sadıktır anılarımıza. Kıyıda köşede kulağımıza ilişen bir şarkı, tarifsiz bir sıkıntıya sokar durduk yere, hüzünlendirir. Oysaki neşeli bir şarkıdır. Düşünürsünüz... Oda oda, kapı kapı dolaşırsınız. Elinizde melodilerden oluşan anahtarınızla. O an bulamaz ama sonra bir anda aklınıza gelir. Şaşırırsınız. Günlerce belki de aylarca gözyaşı döktüğünüz defalarca kabuk bağlayıp tekrar kanayan yaranızdır ve ondan geriye kalan anlardır size hatırlattığı. Tuhaf gelir şu an hatırlamadığınız biri için yaptıklarınız, çektikleriniz, hissettikleriniz. Hep düşünürüm şu an üzüldüğüm şeye bir sene sonra da üzülecek miyim diye. Cevabım genellikle "Hayır" olur. Bu cevap biraz da olsa teselli verir bana. Kitabımız da yaşadığı anları iyisiyle kötüsüyle canlandırarak müzede sergileyen Kemal beyin hikayesidir. Nişanlanmak üzere olan Kemal bey, Füsun'la yaşadığı anları, hayatını adadığı kadını, ona hissettirdiklerini, düşündürdüklerini, günlerinden kalan tortuları en ince ayrıntılarla müzesinde sergiler. Bazı anları tablolara resmettirir, bazılarının büstünü yaptırır, bazılarını ise küçük eşyalarla canlandırır: teki kaybolmuş küpe, şemsiye, bisiklet, sıvası dökülmüş duvar, kapı kolu, gazoz şişesi, ayva rendesi, firkete vs. Her şeye, herkese kendini kapatır Kemal bey ve sadece Füsun'u yaşar... Füsun'a duyduğu saplantılı aşktan kurtulamaz. Tam sekiz yıl boyunca her akşam evli olan Füsun'un ailesine yemeğe gider. Umudunu bazen kaybetsede ısrarla ziyaretini sürdürür. Acılar içinde, onu hatırlatan eşyalarla oynayarak tesselli bulur. Yetmişli, seksenli yıllarının Türkiyesine de değinilir bu sürede; darbelere, sağ-sol çatışmalarına, ilk güzellik yarışmasına, televizyonun gelmesi ve tek kanal olan TRT'nin İstiklal Marşı ile kapanmasına, zamanı hatırlatmaktan çok tıkırtısı ile evdeki boğucu sessizliği bozan sarkaçlı saatlere, batılılaşmaya çabalarken düşülen komik durumları da anlatır. Yeşilçam sinemalarının konularını, oyuncularını da eleştirir. Fark ettiğim bir husus ise bu kitabında, okuduğum diğer kitaplarından izler vardı. Mesela nişan gecesi Cevdet bey ve oğulları da masadaydı. ( Cevdet Bey ve Oğulları) Pamuk ailesinden Orhan da oradaydı ve Kemal beyin hikayesini o kitap haline getirir. Şair Ka'nın adı geçiyor. (Kar) Füsun'un evine giderken Alaaddin'in dükkânının önünden geçiyor ve Celal Salik bir gazetede köşe yazarıdır. "gazeteci Celal Salik'in Nişantaşı'nda Alaaddin'in dükkanının hemen önünde kız kardeşiyle birlikte vurularak öldürüldüğü..." 398 (Kara Kitap). İstanbul'da gerçekten böyle bir müzenin var olması hikaye, kurgu mu yoksa gerçek mi diye epey düşündürdü. Kitapta müze için tek seferlik bir bilet de bulunmaktadır. Bol Füsun'lu okumalar :)