Okumamın üzerinden hayli zaman geçmişken bir Murathan Mungan kitabındaki bir hikayede aklıma düşüverdi bu abla-kardeş hikâyesi. İnsanın içini sızlatan, kendini sorgulatan bir hikâye. Gerçekten en yakınımız dediğimiz insanları ne kadar tanıyoruz? Aramıza mesafeler girince kopuyor mu kardeşlik bağı? "Aramızda kaç kilometre olursa olsun, ellerini hep omzumda hissediyorum" demiştim ablama uzaktan uzağa kutladığım bir doğum gününde. Öyle miydi sahiden? Aynı evi, aynı odayı paylaşırken de birbirinden bambaşka hayatlar kurduğumuzda da aynı insan oluyor mu? Ne kadar aksini iddia etsek de kendi hayatlarımıza dalıp gidince ne kadar ilgilenebiliyoruz canımızdan fazla kıymet verdiklerimiz ile? Sözde mi kalıyor hepsi? Günün birinde yüzümüze vurmak için pusuda mı bekliyorlar?

Akvaryumda Ölü Bir BalıkMürselin Kurt · Ayrıntı Yayınları · 201263 okunma

·

31 görüntüleme

@Meltek ·

@zikodima ·

Çok doğru yazmışsınız. M.Mungan da bam teline dokunmuş. Kaleminize sağlık

Meltek

@Meltek ·

03 Ocak 2018 01:55

Bazı duygular çok acayip. Hem öyle kişisel hem de öyle evrensel ki. Bambaşka iki kalem bambaşka cümleler ve bakış açıları ile aynı konuyu işleyebiliyor. Güzel yanı da, bir kitap okurken aklınıza başka bir hikayeyi düşürüveriyor. Zamanda ve zihninizin derinliklerinde yolculuğa başlıyorsunuz böylece. Ben seviyorum, oradan oraya sürüklenmeleri.

2 sonraki yanıtı göster

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meltek