''(Namık)Kemal'in arkadaşlığı necip bir nüans taşıyordu: Müsavilik. Onda, biriyle arkadaş olmak demek, arkadaşını kendine müsavi yapmak demekti. Arkadaşı çocuk denecek kadar genç de olsa, cahil sayılacak kadar hiç de olsa onunla müsavi sesle konuşmasının sırrını biliyor ve bu sesini tevazu şekline sokmayacak kadar tabii olarak kullanıyordu. Hem de çok kibirli olduğu halde.''
Sayfa 565 - Tekin Yayınevi