1. Yılında 2. Sayısını çıkarmış olan tazecik bir şiir dergisi var elimde. Her yerde bulunmadığı için bulabilmek için uğraştım desem yeridir. Samimi üslubu ve cesareti ile beni kendine hayran bıraktı... Site de derginin kaydı var ama okur sayısı hiç yok; ilk okumuş olmak ve dergi hakkında ilk incelemeyi yazıyor olmanın bilinciyle detaylara da inmek istiyorum. Bu sayının konusu 'Annem Çok Sevinmelerin Kadınıydı' olarak almışlar, sebebini merak edip biraz araştırma yapmak isterken dergideki 'editörün notu' kısmına rastladım.
"Ilk sayıyı keşke biz yayımladık diyebilseydik. Fakat olaylar bir annenin emeğinin dokunmasıyla şekillendi. Çıkmaktan çekinen bir dergiyi son bileziğini değerinin altında satarak Cité de Péra'yı sizlere ulaştıran kişi; annemdir. Beni her dehlizin sonunda toprak kokusuyla karşılayan, üşüdüğümde üstüme yüreğini örten annemdir. Nasıl ki ilk sayı bir delirme ihtimali ile ortaya çıktı ise bu sayı da bir delirme ihtimali ile ortaya çıkmıştır. Vefasızca bir davranış beni delirttirdi.
Her insanın hayatındaki en önemli çizgileri genellikle anneleri atmıştır. Benim çizgimi annem o denli kalın çekti ki sağa da sapsam sola da sapsam geri de dönsem o yoldan yürüyorum ve bu bir zorunluluk değil, gerekliliktir. Böyle bir sayı yapma kararımı anneme söylediğimde annem çocukmuş gibi sevindi. Aklımda dönen tek şey ise Didem Madak'ın sözleri oldu;
Annem çok sevinmelerin kadınıydı."
-R.Ünal
Ben Cité de Péra dergisini sevdim, çok sevdim. Şiir seven; yazmayı okumayı kendine dert edinen herkesinde az çok kendinden bir şey bulacağını düşünüyorum. Emek var, ümit var, istek ve beklenti var. Yetmez mi? Gani gani.. manevi beklentinin maddi beklentileri bastırdığı her türlü şeye desteğimiz yeter! Destek olmak, olmayı denemek, hatta istemek bile ne kadar mutluluk verici bence. Içindeki iki satır ile bitirsem iyi olacak;
•sevgilim beni hangi evrenin tenhasına götürüyorlar
güzel bir şiir yazamadım sana, düşünürken vurdular•
-U.Yazıcı/Özür
Şiirli günler hep bizimle olsun! :)
