Bir kız babasıyım ve kızımın geleceğini çok düşünürüm. Bu yazı daha da düşündürür şimdi beni... Vazgeçmeyen herkes kendi doğrusunu buluyor ve vazgeçmeyen herkes o mutluluğu yaşıyor bana göre. Vazgeçmeyenlerden olalım...
Yahu yatmadan hadi son bi kez siteye giriyim dedim, demez olaydım:( Direkt karşıma çıktı incelemen. Ne kadar naif, ne kadar kırılgan, ne kadar duygusal... Galiba kız babası olmakla alakalı bişey emin değilim ama etkileniyorum ben böyle şeylerden... :) Öyle bir doldurmuşsun ki kendini, Sylvia’ya sadece parmağının ucuyla dokunmak kalmış...
Siteye ilk kayıt olduğumdan beri takip ediyorum seni. Ben iyi bir gözlemciyimdir. O abuk sabuk intihar mesajlarının altına mutlaka bi yorum yapıyordun. Genelde karamsar yorumlar... Sonra vazgeçtin sanırım ya da ben görmüyorum artık:) Daha sık ve daha içten incelemeler yazmaya başladın... İçimden bunu bir hayata dönüş operasyonu olarak yorumladım:) Çünkü okuduğum incelemelerde herkes o anki durumundan izler bırakıyor... Sendeki yükselen enerjiyi görebiliyordum. Ancak bugün iz bırakmak şöyle dursun, yıkıp geçmişsin ortalığı:) Yazdığın pek çok şeyin doğru olmadığını senin de bildiğine eminim... Ancak bazen insan serbestçe bırakıverir kendini aşağıya... Her şey olduğundan daha karanlık görünmeye başlar... Dediğin gibi, tavsiye falan verecek değilim. Böyle durumlarda yalnız olmalı insan, doya doya ağlamalı, içini dökmeli... Ağlamak kadar güzel bir terapi henüz icat edilmedi.
3 saat daha yazabilirim ama burada durmak lazım sanırım:) Senden tek bir isteğim var; lütfen bu incelemeyi kopyalayıp bir yere kaydet. Olur ya site falan kapanır belki, önlem olması açısından... Bu inceleme bir manifesto olsun. Aklına geldikçe dönüp dönüp oku... ‘Bütün bunları ben mi yazmışım?’ dediğin gün eğer hayatta kalırsak ve buralarda olursak seninle tekrar konuşmayı çok isterim:)
Sevgilerimle...
Evet vazgeçtim. Aslında o zamanlar yaptığım saçma yorumların biraz da pişmanlığı var bende. Bir çeşit rahatlatma gibi bir şeydi aslında. Ama şu an daha çok rahatlıyorum yazdıkça bir şeyler. Ağlamak kesinlikle rahatlatıyor. Sürekli değil neyse ki baya yoruyor insanı:) Kaydedeceğim bu incelemeyi dediğinizi yapmam lazım galiba:) Umarım ve memnuniyetle konuşuruz çok teşekkür ederim:)
3 sonraki yanıtı göster
Anne ve babalarımızın bizim ilerde nasıl bireyler olacağımızı etkilediğini düşünürsek, herkesin de iyi bir anne baba modeli ile karşılaşması mümkün olmadığından, bazılarımız hayata 1-0 yenik başlıyoruz.Burdan sonra insanın kendi karakteri devreye giriyor/girmeli.Böyle geldi böyle gider deyip pes mi etmeli? Yoksa yeter artık şimdi sıra bende diyip nasıl bir hayat yaşamayı düşlüyorsak kendimizi ona odaklayıp o uğurda savaşmalı mı? Ben ikinciyi seçtim.Ailemin bana veremediği sevgiyi ben çocuklarıma verdim.Kendi ayaklarının üstünde durabilmenin özgüveniyle de kimseye boyun eğmedim.Şimdi geriye baktığımda beni üzen herşeyi de af ederek üstümdeki bütün yüklerden de kurtuldum.Incelemen bana bunları yazdırdıysa düşünün nasıl etkileyebilmişsiniz beni..:) Kitabın adına da uygun çok samimi ve değerli bir incelemeydi.Yüreğinize sağlık...
Çok teşekkür ediyorum. Umarım daha iyi olur her şey siz ve çocuklarınız için her zaman güzel olur:)
1 sonraki yanıtı göster
6 yaş büyükmüşüm senden, bir abla gibi kucaklamak, bu bir dönem geçecek hepimizin aşağı yukarı karşılaştığı insanlarla karşılaşmışsın demek geçiyor içimden. Ama yazdıklarını okuyorum güçlüsün zaten biliyorsun bunları. Çok da güzel yorumlar yapılmış, dememe gerek kaldı mı şahane bir inceleme.
Ben yaşadıklarımı kendime özgü sanırdım. Çünkü henüz benim düşündüklerimi ifade eden birine rastlamamıştım. İçimi dökeceğim kimse de olmadı etrafımda, hep yalnızdım, bir anne ve babanın tek çocuğu olacak kadar. Belki bir kardeşim ablam yada abim olsaydı içime attıklarımın bir kısmını onlara anlatırdım. Etrafımda evliliğim için ısrar eden insanları "Evlilik hayalim de hiç olmadı." Cümlenizin devamını anlatmak için ne kadar uğraşsam da bana yabancı bir dille konuşuyormuşum gibi bakmalarını içime atmaktan başka yapacak bir şey bulamıyorum.
Kusura bakmayın:( yazdıklarınız beni o kadar etkiledi ki. Kendimi tutamadım bunları yazdım buraya. Devam etsem sonunu kestiremiyorum. Hep yaptığım gibi içinde kalsın. "Kimseyi kendi cehennemimde yakmaya hakkım yok" sonuçta.
Herkes öyle sanıyor aslında. Herkes kendine özel sanıyor bende dahil olmak üzere. Ben bu şekildeki yazarları okuyunca kendimden bir şeyler bulunca anlıyorum yalnız olmadığımı. Bir nevi iyi hissediyorum sonunda üzülsem bile. Kusurluk bir durum yok. Böyle yorum yaparak değer kattınız ben teşekkür ederim:)
Bu yorum görüntülenemiyor
Ben Dostoyevski gibi yalnızlığı ararken, sen Sylvia Plath gibi yalnızlığa itilmişsin. Yazacak pek bi şey bulamadım o yüzden bunu buraya bırakıyorum. Belki izlemişsindir ya da dinlemişsindir ama olsun :) youtu.be/68JFyWFuBDI
Bu yorum görüntülenemiyor
Yüreğinize sağlık. Çok içten, çok güzel bir inceleme olmuş..
İyi ki yazmışsınız.. Kelimeler, şifa gibidir çoğu zaman :) İfade edebilmek..
Unutmadan m.soundcloud.com/bogdan-gigi/joe... Bahar'ı anımsatır.. İyi dinlemeler olsun :)
Paylaşım için ben ayrıca çok çok teşekkür ederim huzur verici gerçekten:)
2 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.