Masum değiliz hiçbirimiz.en azından birbirimizi insan olmak kaynaklı içgüdüsel davranışlarımızdan dolayı yargılayacak kadar.içimzde tuttuklarımız sırf bu korkudan,bizimle mezara sırtımızda yük olarak geliyor.yeri geliyor,bir dostumuza bile açılmakta tereddüt ediyoruz,hep bundan.tanımadığımız insanlara anlık dökülmelerimizin nedeni de bu.bir de bir ışık bekliyoruz hep dökülmek için.neden?çünkü herkes insan olamadığı gibi her anlattığınızı da anlayamaz.bence o kadın o adama aşık oldu ama bırakın başkasının yargısını öyle bir baskılanmış ki bu korkuyla kendisi bile iyi niyet adı altına sığınmış,ben bunu çok net hissettim...
