“Merhaba Şerifali, merhaba bitanem, merhaba hayatım, merhaba ömrüm, merhaba hiç bitmeyecek sevdam, merhaba sonsuza kadar seveceğim adam.
Kendisinden önce kimseyi sevmediğim, kendisinden sonra da kimseyi sevmeyeceğim adam selam olsun sana.
Ruhum senin, kalbim senin, ömrüm senin, yıllar geçse ölmeyecek bende sevgin, biliyor musun?
Bu günlerde dilimde bu mısralar var, benimle birlikte oradan oraya dolanıp duruyorlar.
Ben sana baktığımda, seni düşündüğümde dünyanın bütün güzelliklerini görüyordum sende, yüzümü nedensiz sebepsiz bir tebessüm kaplıyordu, çehrem gülümsüyordu. Hala daha öyleyim sen aklıma geldiğinde, değişen bir şey yok yani. Nasıl bir cümle oldu bu. Neyse sen anlayıver Şerifali. Bu günlerde ağzımın da elimin de pek ayarı yok.
Sen ışığım oluyorsun beni aydınlatan, güneşim oluyorsun içimi ısıtan, rehberimsin yolumu bulduran. Ne yana baksam seni görüyorum. Dilim seni söylüyor, kulağım seni işitiyor. Kimse umurumda bile değil.
(...) Ama benim dünyadaki bütün kötülüklerden korunmak için, korkmamam için benim sana gereksinimim var. Benim ruhumun iyileşmesi için gerekli olan ilaca ihtiyacım var o da sende var. Ben senin sevginde nefes alabiliyorum. İçimdeki ses yanımda olursan ellerimi tutarsan ve beni bırakmazsan ömrümün sonuna dek mutlu olacağımı söylüyor...”
Sayfa 256Kitabı okudu
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.