Uzaklığı kilometrelerle mi ölçmek lazım? Yoksa çaresizliğin şiddeti midir insanı canından ayıran? Bütün zamanların ötesinde mevsimleri, ayları, günleri isimsiz bırakan.. Bütün duvarlarını yıkan koskoca bir şehrin.. Bütün bekleyişleri ayaklarına savuran.. Ya da bir sızı mıdır, acısının şiddetiyle en amansız hastalıklara kafa tutan? Bir cehennemde her zerresine kadar yanıp yok olduktan sonra, ertesi sabah gözünü yine aynı cehenneme açtıran.. Bir Hıdrellez dileği midir yoksa, gül ağacının dibinde, en güzel bahar yağmurlarıyla ıslanan? Yorgun bir yürek midir ;düştü düşecek, çaresiz? Bir başka yüreğe yaslanan.. Gözlerimi asırlık akşamlara diken suskun bir umuttum ben. Bir bekleyiştim, yıkıldı yıkılacak.. Hayal kırıklıklarım olmadı hiç, hayallerim de. Susuzluklarım olmadı hiç, suya kanışlarım da.. Bahar çiçeklerinden öğrendim zamanın çabuk geçtiğini. Hayat, öylesine ürkek duruyordu yakamda.. Seslerin şaşaasından sıyırdım zamanı. Damlaların izlerini söktüm topraktan. Bir avuç kor aldım, ateşlerin en tutsağından. Bin nefes verdim ölümüne hasret bir cana. Ağaçlar meyveye durdu, dallar çiçeğe. Ben siyah bulutlarda demlenen baharları sevdim. Şimdi gidersen, bir çığ gibi saplanır hasretlerim, bekleyişlerin yüreğine. Kalırsam, zamanların ötesinde yepyeni bir iklim başlar hepimiz için.. Başlarsan huzurla yudumlarım her sabahı. Bitirirsen keskin bir sızı düşer, iyileştiğini sandığım bütün yaralarımın üzerine. Anlarsan anlatırım, sustalı bir yalnızlığa benzeyen gecelerimi. Konuşursan dinlerim ; hiç bıkmadan, usanmadan. Verirsen saklarım kilitli sandıklarda. Tutuşturursan yanarım, hiç korkmadan.. Seversen ; Küçülürüm, Ufalırım, Yok olurum sende...