Gözlerim kanıyor. Ama mutluyum
Kara cübbeler giyinmiş karanlığın içindeki bir silüet iki büklüm duruyordu. Caramon'u görünce başını örten kapüşonu açtı. Handan dışarı sızan ışık altın derinin üzerinde ve kumsaati gözlerde parıldadı.
"Raist" diye haykırdı Caramon ve dengesini kaybetti.
Raistlin uzun uzun kardeşine baktı, kapının dışında durduğu yerden kıpırdamadı.
"Caramon" dedi en sonunda yavaşça ve isim sanki kalbindeki kanla ıslanmış gibiydi.
"Caramon, beni... beni..." öksürmeye başladı fakat konuşmaya devam etmek için çabaladı. "Affedebilir..."
Caramon uzandı kardeşini yanına çekti. "Odan senin için hazır, Raist. Her zaman öyleydi."
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.