Bir okuyucunun yaşamı boyunca dahil olduğu okuma serüveninde yaşayabileceği en büyük şans kaliteli yazarlar ve kaliteli eserlerle karşılaşabilmektir. Zirâ şu kısacık yaşamda okuyabileceğimiz kadar kaliteli eser okuyup, bu eserleri özümsemek yanımıza kâr kalacaktır. İşte tam da bu noktada kendimi şanslı okuyucular kategorisine dahil etmek istiyorum; çünkü okunmayı hak eden, değerli bir eser bana göz kırptı ve ben de hemen bu kitabı ç\aldım. :) Murat Gülsoy, 37. Sait Faik Hikâye Armağanı'na lâyık görülmüş kıymetli bir yazar. Bilirsiniz, çeşitli edebiyat matinelerine katılan Sait Faik, Darüşşafaka Lisesi'nde yapılan bir matineye de katılmış ve okulu gezip orada sahipsiz çocukları görmesinin ardından annesi Makbule Hanım'ı mal varlığını Darüşşafaka'ya bağışlaması konusunda ikna etmiştir. Makbule Hanım da oğlunun vefâtı sonrasında hazırladığı vasiyetnâmede hem servetinin büyük kısmını hem de Sait Faik'in eserlerinin telif hakkını bu kuruma bağışlamıştır. Fakat Makbule Hanım tarafından hazırlanan vasiyetnâmede bir madde daha vardır: Her yıl dönemin önde gelen edebiyatçılarından oluşacak bir kurul, o sene içinde yazılmış en iyi öyküyü seçerek ona 'Sait Faik Hikâye Armağanı' verecektir. 1955 yılından beri sahiplerini bulan bu ödüllerin 2001 yılındaki sahibi de Murat Gülsoy olmuştur. Yazar 2010 yılından itibaren de jüri içerisinde yer almaktadır. Eserinin daha başında, 'Bu Kitabı Çalın' isimli ilk öyküsünde, okuyucusuna kurmaca içinde kurmaca yaşayacağının sinyallerini vermek adına hikâyesini yazarken Abbie Hoffman'ın 'Steal This Book' isimli kitabından ilham aldığını söyler Murat Gülsoy. Kitaba ismini veren bu güzel öykünün arkasından ilginç konular üzerine yazılmış farklı kurmacalar içinde bulur okuyucu kendisini. Öykülerin çoğunda kimi zaman iki arada bir derede kaldım, hayal ile gerçeğin kesiştiği sınırda buldum kendimi. Tam sınırı aşacağımı düşünürken bir cümle çekip aldı beni ve bambaşka bir noktaya taşıdı. İşin garibi bu durum beni hiç rahatsız etmedi; aksine vardığım her nokta okuma arzumu güçlendirdi. Eserde yer alan öykülerin birinde konuk bir yazar karşılar bizi: Oğuz Atay. Bir hayalin insanı nerelerde dolaştırdığına şahit olmak adına yazılan bu güzel öyküde Oğuz Atay'la karşılaşmak şaşırtmadı beni. Zîra Murat Gülsoy, Atay'ı okumasının ardından yazar olmaya karar verdiğini söylüyor bir başka yazısında. Öykülerin birçoğunda yazmak eylemi üzerine bir vurgu yer almakta. Murat Gülsoy yazdığı öykülerde yazma eylemine bir şekilde kapılmış çeşitli insanların oluşturduğu kurmacalarla da buluşturmuş bizleri. Öyküleri okurken her birinin birer kurmacadan ibaret olduğunu bilsem de, hem etkilendim hem de tanıdık bir şeyler buldum satırlarda. Mac Barnett’in de dediği gibi; kurmacanın gerçek olmadığını biliriz fakat onun hakkındaki duygularımız gerçektir. Okuyucuya yansıyan haliyle tam da bu durum söz konusu. Öykülerin insanı bu denli sarıp sarmalamasında yazarın dil ve üslubunun da etkisi büyük. Anlatılmak isteneni anlatabilmek adına kullanılan kelimeler, cümleler gayet yerinde. Bana kalırsa bir öyküyü cezbedici kılan en önemli unsur; her şeyi ortaya dökmeden, gerekli boşluklar bırakmaktır okuyucuya. Yazarımız da bunu lâyıkiyle yerine getirmiş. Okuyucunun zihninde oluşabilecek soruların bazılarının yanıtlarını satır aralarına saklamış; farkedebilene. Bazı soruları yanıtsız bırakmış ve okuyucuya gönlünce doldurabileceği boşluklar vermiş. Paul Brunton’un da dediği gibi: Biri size meyveyi çiğneyerek ikram etse hoşunuza gider miydi? Gitmez dediğinizi duyar gibiyim. :) Benim en sevdiğim öykü ‘Kötü Yola Düşen Ev’ oldu. Bakalım sizinki hangisi olacak? :) Ayrıca eser ile tanışmama vesile olan arkadaşım https://1000kitap.com/AkakiAkakiyevic ‘a da teşekkür ediyorum. : Ee hadi, daha ne duruyorsunuz bir an evvel ç\alın bu kitabı! :)