Yok yok yok... Her geçen gün daha kaç değerli yazarı tanımıyorum acaba diye düşünmekten kendimi alamamaktan başka çare yok. Zira yetişemiyorum.
Hasan Ali Toptaş' ın okuduğum ilk öykü kitabı. Yazarın öykücülükte kültleştiğini kitabın kapı eşiğindeki ödüllerinden anlıyor ve biliyor olmak da ayrı bir üzünç kaynağı...
5 öyküden oluşuyor... Her bir öykü bir diğerine güzelleme yaparken bu sonsuzluk girdabında aradan bir tanesini çekip çekip okuyasınız gelir... İmgelem Bin Hüzünlü Haz' dan daha sade (yazarın okuduğum ilk romanı) ama her sayfanın kemiklerinde yine düşsel dünyaların element tozlarını okurken yutuyorsunuz.
Kitap tasarımını görenler (Ümit Ünal-Çizimci) sayfaların arasına reçel sürüp yemek isteyebilir. O kadar harikulâde bir tasarım olamaz. Bir kitaba dokunmanın bu kadar haz vereceğini tahmin etmezdim.
Son hikaye Şeytan Uçurtması' nda bir kısım var ki; mutlaka alıntılamalıyım...
İçimdeki kabuk bağlayan bazı duyguları kanattı...
"... Kocasını cici annemin elinden almak için mi geldi yoksa beni öpüp koklamak için mi, bilmiyorum. Bildiğim şu ki, o gelince İstanbul annem olurdu birden; duvarlar annem, kapılar annem, pencereler annem olurdu. Kapıya koşar, kimsenin ruhu duymadan içeriye alırdım onu, yüzünü saklardım bir yerlere, gözyaşlarını, ortalığa saçılan ayak seslerini ve bakışlarını saklardım. Kalırsa sevgisiyle şefkati açıkta kalırdı sadece, onları hiç bir yere sığdıramazdım... "
İçinizdeki hangisine susayacaksa susamış olan ölgün çocuğa...
~~Keyifli okumalar~~
~~ Kitapla kalın~~
