Antik çağ heykeltıraşları gibi, daha sonraki dönemlerin ressamları için de güzel bir yüz ancak hareketsizliği içinde düşünülebilirdi.
Ancak ressam hastalığı, acıyı ve kötülüğü yakalamak isterse, yüzler hareketsizliklerini kaybediyor, ağızlar açılıyordu. Acıyı ele alalım: İsa’nın cesedine eğilmiş kadınlar; Poussin’in Masumlara Kıyılması tablosunda bir ananın açılmış ağzı. Bir günah olarak acı: Holbein’in Adem ile Havva’sı. Havva’nın yüzü şiş ve aralık ağzından az önce elmayı ısırmış olan dişleri görünüyor. Yanında Adem hala günahtan önceki insan: yüzü sakin, ağzı kapalı. Correggio’nun Suçların Alegorisi’nde herkes gülümsemektedir! Ressam kötülüğü ifade etmek için yüzlerin masum sükunetini bozmak, ağızları yaymak, yüz hatlarını bir gülümsemeyle çarpıtmak zorunda kalmış olmalı.
Sayfa 327 - Can YayınlarıKitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.