Patron bir keresinde " güzel insanlar güzel atlara binip gittiler" demişti. Kalkıp suratını dağıtmak istemiştim. Bu mısra hayatım boyunca bana anlamsız gelmişti çünkü. Çünkü güzel insanlar öyle egoistçe, öyle havalı, öyle tozu toprağı birbirine katarak gitmezler bence. Onlar usulca giderler. Onlar ata kendilerinden önce düşkünleri, yaşlıları, hastaları bindirirler. Onları bindirir, atın yularından tutar ve yürürler. Bu yüzden ağır ağır giderler. Güzel insanlar güzel atlara kıyıp da binemezler hatta. Atın yanında merhametle onu severek ilerlerler. Güzel insanlar güzel olanı göstere göstere değil, ağır ağır, usul usul gider, ibret alalım diye güzel bir hayat sürerler, her ayrıntısı ilmik ilmik güzelleştirilmiş hayatlar. Ama biz kötülükleri daha çok saydığımız kendi egomuzla uğraştığımız için onların hızlıca gittiğini sanırız. Kötülerin ise gitmek bilmediğini bu yüzden düşünürüz. Güzel insanlar güzel atlarla, güzel ceylanlarla, ne güzel kuşlarla güzel ırmaklarla, güzel anlarla güzelce giderler. bizde güzelsek güzelce kalırız arkalarında. Terk edilmiş gibi değil başka bir yoldan gidip buluşacakmış gibi.
··
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.