Ama yaşam düşündüğün gibi gitmiyor. Bildiği yolu izliyor. Sen de kendi yolunu. Bu yollar çakışmıyor. Öyle... Ben mutlu olmak istemiyordum, hayır. Şey istiyordum... kurtulmak, evet, kurtulmak. Ama hangi yöne gitmem gerektiğini geç anladım: İstekler doğrultusunda gitmek gerekiyormuş. İnsanı başka şeyler kurtarır diye düşünüyorsun: görev, dürüstlük, iyi kalpli olmak, adaletli davranmak. Hayır. İstekler kurtarıyor insani. Gerçek olan sadece onlar. Onların yanında ol, kurtulursun. Ama ben bunu çok geç anladım. Yaşama zaman tanırsan, tuhaf ve çaresi olmayan bir biçimde değişiverir: Bir de bakarsın, bir şeyi arzuladığın anda canını da acıtacak. İşte o noktada her şey altüst olur, kaçmaya imkân yoktur, çırpındıkça batağa daha da saplanırsın, isyan ettikçe daha da çok yaralanırsın. Kurtulamazsın. Ben var gücümle istemeye başladığımda çok geç olmuştu. Canımı o kadar acıttım ki, tahmin bile edemezsin.
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.