Foucault, postmodern episteme'nin, "insan"ın artık temsili düşünce ve söylemin ayrıcalıklı merkezi olarak görülmeyeceği bir episteme'nin açılışı ıçın, Nietzsche'nin, çok çok ciddi bir insanmerkezciliğin standart taşıyıcısı olarak "insan"ın kayboluşunu ilan etmesini alkışlar. Ve Nietzsche'nin insanı dağıtışıyla, Foucault, dilin birleştirilmesi projesinin, bir geri dönüşünün yerini belirler. Foucault'nun "arkeolojik" olarak karakterize ettiği projesinin sonucu, Nietzsche'nin aynının ebedi dönüşünün içine böyle kazınır -geriye dönen şey hakim olunması gereken bir dil sorunudur.
Sayfa 24 - Otonom Yayıncılık