Nietzsche
Postmodernliğin ''kriteri"nin "kriterlerin yokluğu" olduğunu öne sürdüğünde ve "büyük anlatıların sonu"nu postmodemliğin "büyük anlatısı" olarak sunduğunda , Lyotard, Nietzsche'nin "hakikatler"in olmadığı, yalnızca "yorumlar"ın olduğu yönündeki perspektifsel görüşünü taciz eden özgöndergeselliği açıkça onaylıyor görünür. Başka bir deyişle, Lyotard, hakikatin yokluğunun sonsuz yorumların imkanını açık bıraktığını kabul ettiğinde de, daha önce Nietzsche'nin geçtiği yolu izler. Lyotard "doğruya asla bir sonuç çıkarmayla ulaşılamaz", ya da "ciddi biçimde ele alındıklarında perspektifler asla temellendirilemez" diye yazdığında son Nietzsecheci jestini yapar: Karşıtlıkların çözümsüzlüğünün, farkların ve uyuşmazlıkların olumlanmasının ve çoğul ve uyumsuz sesleriri kabul edilebilirliğinin etik ve politik olduğu kadar, estetik ve metafizik alanlarda da bir üstanlatı girişimini onaylamayı reddetmenin kaçınılmaz
sonucu olduğunu kabul eder.
Sayfa 48 - Otonom Yayıncılık
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.