Süreyya bir evlat ama anne ve babasız,Süreyya bir anne ama evlatsız,bir yazar o ama gölge,bir dost ama yok ortalarda.. Süreyya’yı sevmedim ben,Süreyya’nın hikayesini sevdim.Nereye gitse,kiminle olsa hep eksik Süreyya. Hep bir olmamışlık hali. . ‘Unutma Beni Apartmanı’ aynı zamanda bir anımsama kitabı. Üzerinde yaşadığımız toprağın belleği niteliğinde. Ve şöyle düşünüyorsunuz: Sahi bu da olmuştu. Zihinin arka sıralarına oturmuş,uyuklayan öğrencileri bu olaylar.. Yeni sınavlar geldiğinde etekleri tutuşan. Depremler ile sallanıyor,enkazlarla boğuşuyoruz,kitaplardan okuduğumuz savaşları canlı yayınlardan izliyoruz, göz göre göre yakıyoruz insanları bir yere toplayıp. Nermin Yıldırım ise Süreyya’ya anlattırıyor bunları. Süreyya doluyor da taşıyor, öyle taşıyor ki yazmaya da başlıyor. Kah ipin üzerine koyuyor kahramanını, kah soğuk havada pencere kenarına.. . Kitaptaki tek bir cümle için dahi edinirdim bu kitabı: “Ayşe tatilden Selim Abi’nin ölüsüyle dönmüştü.” Kıbrıs harekatının kodunu bu şekilde,bu noktada kullanabilmek nasıl incelikli bir yaratımdır.. .

Unutma Beni ApartmanıNermin Yıldırım · Hep Kitap · 20173,606 okunma

·

250 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hülya Açılan