Yeşilin Ateşi İçine DüşenlereKışa veda edip, bahara verdiğimiz yeni selamın arefesinde bir kez daha bir yeşil niyetle başladım okumaya. Belki üç, belki dördüncü defa.
Güzel giden, yeniden bozan havalara, mart dokuza, april beşe, koz kavuran rüzgara, kocakarı soğuklarına, toprağa, suya, havaya düşen cemreye, ağacın cesaretle çıkan ilk çiçeğine, bellenen toprağa, ekilen sebzeye, kuzukulağına, tereye, maydonoza, marula, budanan asmaya, aşılanan duta, açan sümbüle... Her şeye.. Bir kez daha şükürle, sevinçle.... Merhaba...
Hayatın en yegane kaynağı olan suyun bulunuşu ile başlayan azim, kararlılık ve hayal ile kurulu bir öykü Beyhude Ömrüm.
Askerde iken içine "yeşilin ateşi" düşen bir adam. Sahip oldukları tarladan harmanı kaldırırken Mevla "gör!" deyince görülen yüreğe düşen umut suyu. Islak Kaya yıllardır orda. Ama baktıran var bu defa. Bakan kişide gören ayrı bir göz var.
Çavuş' un oğlu belki hep bir bahçe hayali ile yaşamıştı. Kışın karı, yazın sıcağı şu memlekette; ağacının serin gölgesine uzanıp dinleneceği, dalından meyve yiyeceği, sadece kendi yemeyip kurda kuşa; eşe dosta ikram edeceği bir bahçenin hayali.
Bahçe için en önemli şey: Su! Islak kayanın altında nazlı nazlı akan su bir hayale hamilik yapmak için yeryüzüne fışkırıyor. Bahar geliyor, bahçe etrafına çeper çekiliyor, Türkiye' nin dört bir köşesinden çeşit çeşit fidanlar getirilip bahçeye dikiliyor. Elması, kayısısı, kavağı, servisi, kuzukulağı, soğanı ile cennet köşelerinden bir köşe olup çıkıyor bahçe. Bir nar kalıyor eksik. Ne yapılsa da tutmuyor, belki de yerini yurdunu benimseyemiyor.
Bir yanda kurulan hayaller, diğer yanda hayatın gerçekleri. Ne türkülerle toplanan harmanlar kalıyor zaman içinde, ne de insan. İstanbul başka bir hayal, başka bir hayat vadediyor yeni nesle. Göçünü yükleyen birer ikişer düşüyor gurbet yoluna. Bizim hikayenin oğulları da.. Önce büyüğü, askerden gelince küçüğü derken, bizimkiler bir Köroğlu bir Ayvaz kalıveriyorlar baş başa. Gençler gurbete gidince geriye kalan üç beş ihtiyar, ömür bitip bu dünyadan göçünce evler kapanıyor birer birer. Evi ayakta tutan insan nefesi de yitince duvarlardan çatırdamaya başlıyor hane. Gece el ayak çekilip evler dahi kendi kendilerine kalınca büyük bir gürültüyle yıkılıyorlar. Geçen gece muhtarın evi, dün gece belediye binası, bu gece kim bilir kimin yadigarı.
Bizim ihtiyar da eşini, yoldaşını, hatununu verince toprağa yetim misali kalıyor bir başına. Oğullar gurbette. Yıllar var ki tarlalar sürülmemiş her yanı ot bürümüş. Ama bahçe öyle mi? Bahçe hala bir masal şehri gibi. Nazlı, endamlı, biraz yaşlı. Ağaçlar budanamamış, otlar yolunmamış. Ama yine de köyün tepesinde selam eder herkese.
Dünya işte. Epi topu üç beş gün. Çalış çabala, elbet bir gün ahiret gelecek başa. Bizim ihtiyar da karlı bir ikindi vakti seyrederken nazlı bahçesini; tamam oluyor vakit. Karda kayıp düşmek bahane. Bedeni düşüveriyor kara ama onun gözünde kar tanesi değil, gökten dökülen beyaz meyve çiçekleri. Yağsın, durmasın, örtsün istiyor çiçek kokuları.
Ölüyor ve bir bahçeye gömülüyor. Üstünde sarışın kızılcık çiçekleri...
Soba üzerinde demlenen ıhlamura, kuyruksallayana, saka kuşuna, turnalara, tozak karına, ishak kuşuna, göze genze dolan kapçıklara, başak tozlarına;karamuka, kuşburnuna, yaban gülüne, harman vakti türkülerine, kadınların manilerine, daha radyonun evlere yeni yeni girdiği zamanlara, Demirkıratın ilk seçimlerine biraz maziye merakınız, hevesiniz varsa bu hikaye tam size göre. Keyifli okumalar...
