"Allah göğü yükselttikçe fani olan insan yetişeceği yanılgısıyla bir kat daha çıkıyor gökdelenine, kalbinden binlerce kat ine ine!"
Kalbinden indikçe, kusursuzluğa olan açlığı tırmanıyor...Çünkü reddettiği herşeyi kendinden eksiltiyor.Basamaklarda kimliği var, adımları hapsediyor çığlığını... Konuşmanın cüssesi, mânânın derinliğiyle öylesiye tezat ki...
Yakın bir zamanda bir film izledik, bir kadın senelerce duvarların arasında hapsediliyor, sıradan bir zindan değil burası, kadının kendi evi, aynadan evin içini görebiliyor ama onu kimse ne görüyor, ne de duyuyor ve başlarda korku filmi gibi izlediğimiz filmin altından daha korkunç bir dram bir anda düşünceyi kötürüm ediyor.Ben de o kadar derin izler bıraktı ki...Hepimiz belki de kendi hayatlarımızın o saydam camının içinde sesimizi duyuramadan, kendi hayatımıza temas edemeden yaşıyoruz...
Yine harikulâde bir tahlildi Çiçeğim, kâlbine hütmetle...