"GELMESEYDİN ÖLÜRDÜM.. "Ve gittin..
Bu artık ölmeme engel değil.
Çok bekledim.
Gelmedin diye öldüm..
Bazen çevremizdeki dünyanın büyüklüğünü farkettikçe biz de küçülürüz, dert sandığımız şeyler de.
Bu romanda tam tersi. Yerinde olup olmadığını merak edip durduğu bıyıklarıyla Zebercet, büyüyor da büyüyor, kendi dünyasını tıka basa doldurana dek.
Orta parmağındaki siğile kadar, gözünüzün önünde beliren capcanlı bir portre oluyor.
Ve bir gün aniden değişiyor bazı şeyler. Hem de bıyıklarını kesecek kadar. Unutulan bir havluda yeşeren ne ümitler, ne ümitler.. Belki bir gün gelir, diye başlayan.
Zebercet de totem yapıyormuş, bu onu anlamama biraz daha yardım etti sanırım. Çünkü birbirinden bağımsız olayları birbirine bağlayıp ümidi perçinlemeye çalışmak, oldukça ağır bir vakayı işaret eder aslında.
Bunalım kokan bir kitap. Nedensiz, sonuçsuz, olay örgüsü zayıf, durağan..
Hep içine doğru konuşan bir karakter.
Yerimiz yok diyerek boşalttığı otel, yerim yok diyerek yalnızlaşan insanlara benziyor. Kabul edilmiş ve istenmiş bir yalnız kalış , kendini yalnız bırakış.
Erkekleri anlatırken 'bıyıklı', kadınları betimlerken 'göğüslü' gibi kullandığı bazı ifadeler, kahramanın kişiliği hakkında ipuçları veriyor.
Bazen neden yoktur, bazen çok fazla neden vardır ki bir cinayete varıp dayanıyor hikaye.
Canlı kalmaktır belki de en büyük sebep. Canlı kalabilmek, yaşayabilmek, bir insana verilen tek ayrıcalık, tek değer oluverir çoğu zaman.
Kitabın karanlıklaşan, karışan sayfaları arasından küf kokusu yayılıyor okurken. Kendiyle hesaplaşan, geçmişle hesaplaşan bir Zebercet dikiliyor karşınıza. Bıyıksız..
Bazen bir bedene ya da iğrenç bir karaktere hapsedilmiş ruhların, bir ümit kırıntısı karşısındaki, sonu çoğu kez hüsranla biten çırpınışları..
Beklemek kesinlikle insanı tüketen bir şeydir. Beklediğin bir Ankara treni de olsa, bir selam da olsa, bir ses de olsa. Heyecan yerini acıya bırakır er ya da geç.
Zebercet gibi biriyle bile empati yaptırabilecek sağlam bir kitap okudum. Ve hâlâ onu anlayabildiğime inanamıyorum.
22 güne yayılmış bir hikaye.
Sıradan, umutlu ve umutsuz geçen bir zaman dilimi. İnsana ne getireceği ya da ondan ne götüreceği bilinmeyen. Şimdinin, geçmişin ve geleceğin karmakarışık olduğu.
Ve bu karmaşayı intiharla çözen Zebercet..
Yer yer birinci tekil şahıs tarafından anlatılmış bölümler olsa da, geneli, her şeye hakim bir 'o' nun dilinden dökülüyor.
Bazı nesneler de kişiler kadar anlatıma konu olmuş ; çay gibi, sigara gibi, havlu gibi.
Ve metod, bilinç akışı. Hâlâ yaşayan ve ölmüş olan pek çok karakter, bu yöntemle anlatılmış. Durağan ve duygusuz gibi görünen, ama bataklık gibi sizi içine çeken bir tarz.
Kimliksiz, ezilmiş, itilmiş, hor görülmüş, aşağılanmış, sıradan belki de sıradanlaştıkça sıra dışı olan insanlar.
Tek istenilen sevmek ve sevilmekti kuşkusuz..
Ama maalesef, tıpkı Zebercet 'in söylediği gibi ;
"Canı cehenneme... "
Keyifli okumalar.. :)
