“Heyhat, bu aşksa, nasıl da acı çektiriyor” (s.72) aynı zaman da nasıl da mutlu ediyor... Aşk var oluş mudur? yoksa yok oluş mudur? Belki de önce varolduğumuzu, yaşadığımızı, her şeyin gözümüze güllük gülistanlık göründüğünü hissediyoruz. Daha sonra aşkın acı hali başlayınca da, yok oluyoruz. Yapılan fedakarlıklar, kıskançlıklar, karşımızdaki kişiyi kendimize göre şekillendirme çabaları sonucunda, her şey bitebiliyor. Mesnevi’de şöyle bir hikâye anlatılır: Birisi geldi sevgilinin kapısını çaldı. Sevgilisi “kimsin?” diye sordu. Kişi “benim” deyince “git” dedi. Şimdi zamanı değil burada ham kişinin yeri yok. Ham kişiyi ayrılık ateşinden başka ne pişirebilir? İkiyüzlülükten kim kurtarabilir? O yoksul gitti tam bir yıl yollara düştü. Sevgilinin ayrılığı ile kıvılcımlar saçarak cayır cayır yandı. O yanmış yakılmış kişi pişti olgunlaştı. Geri geldi yine sevgilinin kapısına dayandı. Korku ve edeple kapının tokmağına dokundu. Sevgilisi “kapıdaki kim?” diye bağırdı. Adam “A gönüller alan, kapıdaki sensin!” dedi. Sevgilisi “Mademki bensin gel içeri gir; zira ev dar, iki kişi sığmıyor” dedi. Gerçek aşk da; benlik yoktur, bencillik yoktur. Bir olmak vardır, tek olmak vardır... Aşkı tatmayan bir insan yaşamın anlamını bilmeyen bir insandır... Yazarın okuduğum ikinci kitabıydı Benim Hüzünlü Orospularım.. Kitabın konusuna gelince; 90 yaşına kadar aşkı yaşamamış, para karşılığında kadınlarla birlikte olmuş yaşlı adam, kendine armağan olarak bakire bir kızla birlikte geçireceği bir gece ayarlıyor, Ve aşkla tanışıyor... Güzel ve ilginç bir kitaptı, ben beğendim.. Anlamadığım şey; bu kızın hiç mi uykusu kaçmadı? :))) Ya da böyle bir kız gerçekten de var mıydı? Neyse... Keyifli okumalar...

Benim Hüzünlü OrospularımGabriel Garcia Marquez · Can Yayınları · 201920,8bin okunma

··

60 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.