Kalbim sıkışıyor. Bir yumru oturdu kalbime geçmiyor. Yalan değil ağladım ve hala ağlamaklıyım. Bir öğretmen olarak ilk kez bu kadar bağlandığım öğrencilerime veda edecek olmam (değil de "Au revoir" diyeceğim...) etken belki de. Belki de kendimi Bayan Bixby yerine koyduğumdan. Belki de onların da beni iyiler sınıfına yerleştirmiş olmasını ve unutmayacaklarını ümit ettiğimden. Belki de hayatıma yön veren öğretmenimi ziyaret etmek istememden. Belki de vedaların acı vermesinden. Bilmiyorum... Ama kitap okunası... Hayatın içinden, yenilgiye rağmen yola devam edebilenlere...
