Mehmed Uzun'la Nar Çiçekleri isimli bir zamanlar yasaklı denemesiyle tanıştım. Deneme olmasına rağmen kitap bende bir öykü, bir roman okuyormuşçasına oldukça yoğun duygular oluşturdu. O zaman dedim ki ben bu sürgün, bağrı yanık adamın bütün kitaplarını okumalıyım. Diclenin Yakarışı ise unutamayacağım kitaplar arasına girdi çoktandır. Dengbej Bıro'yu kim unutabilir bu kitabı okuduktan sonra. Sessizlerin sesi olmak anlattıkça anlatan Dengbej Bıro'yu. Çevresindeki insanları. Diclenin Yakarışı bir coğrafyanın, kadim bir coğrafyanın dile gelişi. Tarihin bilinçdışına atılmış olayları, kişileri, halkları, isyanları var bu yakarışta. Bir zamanların her türlü milletten, her türlü dilden insanların birbirleriyle iyi bir şekilde geçindiği Cizre'si var bu yakarışta. Bu yakarışın içinde unutulanların sesi var. Mezopotamyanın kanla, savaşla, isyanlarla yazılı bir tarihi var. Dengbej Bıro karakter olarak özenle seçilmiş. Mezopotamya'nın en talihsiz halklarından olan Ezidi'lerden. Bir katliamdan sağ kurtulduktan sonra Cizre'de bir aile bakıyor, büyütüyor. Çocukluğu Cizira Botan topraklarında şekilleniyor. Sonraları dengbejliğe merak salıyor Bıro. Mir Bedirhan'ın tahta çıktığı zamanları görüyor. Nasturi katliamına tanık oluyor. Kısacası Mehmed Uzun sizi tarihte hüzünlü bir yolculuğa çıkarıyor. Ben Mehmed Uzun'u keyf almak için okuyanlardan değilim. Onu yasaklı bir dilin emektar bir yazarı olmasından ötürü okudum, sevdim. Bütün sözcüklerinde hissettim o barıştan, sevgiden, halkların kardeşliğinden, özgürce yaşamaktan yana olan tavrını. Mehmed Uzun okurken sözcükler sadece metinde kalmıyor yüreğinizin bir köşesinden gelip tutuyor sizi, bırakmıyor. Keşke Kürtçe bilsem ve orjinal dilinden okuyabilseydim Uzun'u.

Dicle'nin YakarışıMehmed Uzun · İthaki Yayınları · 20183,241 okunma

··

55 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.