Hiç bir şey yemeden, sadece kahve ve sigarayla kaç gün boş duvarlara bakmak gerekiyor insanın içindeki acıya alışması için? Kaç ay, kaç yıl geçerse yarasını sevmeye başlayabiliyor? Beynimde hiç bir söz, hiç bir anı kendine yer bulamıyor. Sadece acıyla kaplı her kıvrım, başka bir düşünceye yer açmıyor. Üzüntü değil, keder değil, hüzün değil; sadece acı... Duvarlar kadar boş bir acı. Saf, katıksız, yalın... Öfke yok, gözyaşı yok, kırgınlık yok. Hiç bir şey yok. Bomboş...
Yaşıyor muyum?
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.