Erdal Öz'ün 70'li yıllarda parça parça 'siyasi' olarak cezaevine girdiği zamanlarda gördüğü , duyduğu gerçek hikayelerin, acıların kitabı YARALISIN. "Hazırsındır insanları sevmeye. Hep birilerine güvenmek, birilerine sokulmak, bir şeyler vermek isteğiyle dolusundur. Güzel bir görüntüyü, güzel bir ezgiyi, güzel bir şiiri, bugün güzellikleri bölüşecek, paylaşacak birileri olsun istemişsindir. Senin yapında vardır bu sevecenlik. Yakınlaşmalarının çoğu yıkımlarla bitmiş olsa da böylesindir." Şu cümle için okudum resmen şu kitabı, o kadar tanıdık o kadar benim için yazılmış ki, Erdal ÖZ'ü sevmem, bence ülkemizin bir tarihine ışık tutan en güzel kaynaklarından biri olan

Yarın, Nasıl Bir Gün Olacaksın? kitabı ile oldu, okumamak eksikliktir bence. Bir yazarın hayatı, hikayelerinin kaynağını, bir insanın nasıl yazar olabileceğini, hikaye değerlendirmelerini, iç dünyasını görmek her zaman hoşuma gitmiştir. Başından sonuna acılar içinde kitap, aralara serptiği mizah öğeleri bile kurtarmaya yetmiyor bu işkenceleri. Okurken ayak tabanlarım ağrıdı, başım zonkladı, vücudum acıdı. Neden ya... Bir insan bir insana neden işkence yapar? O kadar iğreniyorum ki bazen insan olmaktan. Neden yaralısın? İnsanların bu kadar insanlıktan çıktığını görmek, bilmek yaralıyor seni, iğrendiriyor. İnsan olmaktan korkunç bir utanç duyuyorsun. İnançlar değişse de tavırlar değişmiyor. Öyle yüklü bir vicdan azabı geliyor ki. Düşünüyorum ben böyle kitapları neden okuyorum diye. Niye kendime eziyet ediyorum kokulu aşk romanları okumak, pizza olmanın insanları mutlu ettiğine olan inanç satır aralarına işlenmişken neden okuyorum yaralıları. Borçlu hissediyorum sanırım. Biz rahat rahat bazı kitapları okurken, bazı şeylere ses çıkarırken, öğrenirken bunları zamanında öncelemiş, uğraşmış, çekmiş Nazım Hikmet'lere, Aziz Nesin'lere, Sabahattin Ali'lere Deniz Gezmiş'lere ... borçluyuz diye düşünüp onları bilmem gerektiğini, nerden geldiğimizi öğrenmem gerektiğini düşünerek okuyorum. Sonra kitabı okurken acı çektiğimi düşünürken, hisle çektiğim acıyı küçümseyerek bitirmeden bırakamıyorum, şımarıklık yapma okurken onların çektiği işkenceyi anlayabilmen mümkün değil diyorum. İnsanın insana yaptıkları korkunç. Ve hala bunların yapılıyor olması... Kitabı dışarda, insanlar arasında, kaygıyla gerginlikle okuyup etkilenmemek için bin kere ara verip, aralarda komik videolar izleyerek zihnimi temizlemeye çalışmak da ayrı bir manyaklık benim için. Ama Erdalcığım diyor ki; "Vuran olmaktan daha güzel vurulan olmak; çok daha güzel. Basılmış, ezilmiş de olsan, bir papatya gibi yaşamak kararındasın, ezilmiş, yaralı bir papatya." Tüm ezilmiş papatyalara selam olsun.

YaralısınErdal Öz · Can Yayınları · 20191,923 okunma

··

234 görüntüleme

Selman Ç.

@Seladam ·

08 Ağustos 2019 16:17

"Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılamaz bu dertler, çünkü herkes bunlara nadir ve acayip şeyler gözüyle bakarlar. Biri çıkar da bunları söyler ya da yazarsa, insanlar, yürürlükteki inançlara ve kendi akıllarına göre hem saygılı hem de alaycı bir gülüşle dinlerler bunları. Çünkü henüz çaresi de, devası da yok bu dertlerin. Tek ilaç şarap yardımıyla unutmaktır; afyonun ve uyuşturucu maddelerin sağladığı sahte uykudur. Ama ne yazık ki bu tür devaların da etkileri geçicidir, acıyı kesecekleri yerde çok geçmeden daha da şiddetlendirirler." Yaralar hayatın her alanında bizimle var olacaktır. Hiçbir zaman kurtulamayacağız, en çok da bunu bilmek acıtıyor insanın içini. Erdal Öz de belki bu anlatıklarının hepsini yaşamadı ama hani şöyle bir söz var ya; “Acı duyabiliyorsan, canlısın. Başkalarının acısını duyabiliyorsan, insansın.” işte Erdal Öz bu insanlardan biri ve o acıyı duyup yazıya döküyor bizim de duymamızı sağlıyor. Bu yaşanılanları da bilmek gerekiyor kanımca, bilelim ki ona göre tekrar aynı şeyleri yaşamayalım, önlem alalım elimizden geldiğince. Yaşar Kemal'in ön sözü ve o başta yazdığın alıntıyı gördüğümde bu kitabı hediye etmek istemiştim. Okurken acı çektin belki ama Kafka'nın dediği gibi "Eğer okuduğumuz bir kitap bizi kafamıza vurulan bir darbe gibi sarsmıyorsa, niye okumaya zahmet edelim ki?"