Günler sesi soluğu kesilmiş bir çocuk gibi solgun ve dingin.Güneş,himayesindeki her nimete güzelliğini sunuyor , geceleri ayrılsa da.Sevdiklerimizi nasıl gerçekten sevebiliriz?Onları koruyarak mı? Onlardan kaçarak mı? Umutsuz günlerimizi onlara hissettirmeyerek mi? Dört yanı sarmaşıklarla çevrili bu derman kimin gönlünün içine saklanmış.Benliğimizi, ruhumuzu yaşatmaya çalıştıkça , vurgun yemiş misali savrulmuyor muyuz karanlıklara? Her gün üzerimize doğan güneş ısıtmıyor aslında , sanılarla geçiyor , delicesine akıp geçiyor bu zaman.Korku , her şeyin katili olmuşken , sığındığımız başka karanlıklar açıklayamıyor düşüncelerimizi.İnanmak istediğimiz bir çıkış varken , öylece gülü kurutmaya devam ediyor.Ediyoruz...
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.