Dikkat bu kitap sizi canilere karşı manipüle edebilir. Ülkemizde adaletsizliğin kol gezdiği dönemde okumamış olsaydım eğer, muhtemelen mahkumların durumuna üzülürken bulurdum kendimi..hatta bir ara o sele kapılmadım değil. Kahramanımız başlangıçta mahkum olmanın hissettirdiği acı duygusunu bastırmak için yazmaya başlasa da, umudu idamları engellemek olduğunu da ifade ediyor. Yazdıklarının belki kendisine değil ama kendisinden sonraki mahkumlara yararı olabilir umudunu taşıyor.. (Kayda değer eserlerin sahipleri ölmeden, eserlerin kıymetinin bilinmediği bilincinde olması sevindirici, yoksa muhtemelen yazmazdı.) Yaşamı tüm dürüstlüğüyle ortaya sermesi, yerinde kullanılan mizah(en azından ben öyle yorumladım) tebessümle acıyı aynı anda sunuyor. Annesinin ya da babasının yaptığı bir hatadan dolayı çocuklarının hor görülmesi, aynı suçu işlemişler gibi muameleyle karşı karşıya kalmalarına, insanlar size iyi davranıyorsa kesin kötü bir şey olacak inanışına değinilen kamu spotları hayattan birer parça gerçekten. Son olarak düşündüm de “Hayata tutunduğumuz tek dalı da kaybettiğimiz zaman ölüm çok da şey değil sanki.” Okuyup okumamak tabi ki keyfinize kalmış ama okuyun, empati duygusunu aşılıyor en azından. Gereksiz Not: Mahkumların çektikleri eziyetleri okurken, haksız yere hapis hayatı yaşayanları düşündüm de, ağlanası..

Bir İdam Mahkumunun Son GünüVictor Hugo · Can Yayınları · 2019121,2bin okunma

··

362 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rümeysa Üstündağ