"Başımı dayayıp ağlayacak bir omuzdan çok neye ihtiyacım olur hayatta? Gerçekten sırtımı yaslayabileceğim bir dost, bir sevgili... Duvarlarımı indirmekten korkmadan, huzurla yanında duracağım bir beden... Konuşmak bile gerekmeyecek, cümlelere ihtiyaç duyulmayacak... Sessizlikte saatlerce durmaktan sıkılmayacağım, yüreğimdeki tüm ağırlığı paylaşabileceğim... Çöldeki vaha, fırtınalı denizin ortasındaki güvenli liman... Böyle bir omuz varsa yanında ona sımsıkı sarıl. Yaşamdaki gürültünün içinde, tüm zenginliklerin arasında en değerli hazinen o. Ve bazen görmez insan, farketmez o en çok ihtiyaç duyduğunu göremez, görmeden gelir. Ne yazık... Hem kendinden hem farklı olandan kaçar."
