1950 Steraga Ödülü'nü kazanmış, İtalyan yazar, şair Casere Pavese'nin 1936-1950 yılındaki günlüklerinden oluşuyor kitap. Pavese'nin günlüklerini okuyunca bir insanın adım adım nasıl intihar ettiğini anlıyorsunuz. Başarılı biri olmanın, ödül almanın öneminin olmadığını kavratıyor bu kitap. Pavese çok yalnızdı. O kadar yalnızdı ki "Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum." sözleriyle ifade ediyordu yalnızlığını. Kadınlarla arası iyi olmamıştı hiçbir zaman. Günlüklerinde sürekli evliliklerden, aşk ilişkilerinin karmaşıklığından bahsediyordu. Yeri geliyor kendine "kadın düşmanı" diyordu. Günlüklerinde hiç mutlu bir anını yazmamıştı. Hayatını acı çekme üzerine kurmuştu. Acı çekerek acılarından kurtulacağına inanıyordu. İntihar düşüncesi beynini yiyip kemiriyordu. "Hiçbir zaman kendini öldürme yürekliliğini gösteremeyeceksin. Şimdiye kadar kaç kere bunu düşündüğünü hatırla." diyordu intihar etmeden 10 sene önce. İntihar edecek cesareti yoktu. "İntiharı düşünen bir insan için en kötü şey kendisini öldürmesi değil, bunu düşünüp yapmamasıdır." diyordu. İnsan kendini bir kere öldürür. Ona göre insan kendini öldürme düşüncesine alışmaya başlarsa durumu daha kötü olacaktı. Son sözleri, “Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım.” oldu. Ölüm onun için cehenneme gidiş değil, dünya denen cehennemden kurtuluştu. İntihar ettiğinde 40 yaşındaydı.

Yaşama UğraşıCesare Pavese · Can Yayınları · 20152,033 okunma

·

676 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.