İnsanlarda boş gurur var. Gurur, gurur, gurur, mezarın eşiğinde bile! Yüzyılımıza özgü bir hastalık bu.. Neden Homeroslar, Shakespearelar aşktan, şandan, acılardan söz ediyorlar da yüzyılımızın edebiyatını gururlu kişilerin,züppelerin sonu gelmez hikayesi olarak belirliyorlar? Bu insanlar... Aşkın, fedakarlığın büyük yasasını savunan bu günümüzün insanları bu yaptıklarına bakıp da pişmanlık duymuyorlar? Kendilerine can verirken, ruhlarına ölüm korkusundan önce iyilik ve güzellik aşkını yerleştirmiş olanın önünde diz çökmüyorlar?
Tolstoy
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.