Mıgırdiç Margosyan; Diyarbakırın yaşayan büyük öykücülerinden biridir, kitabı okurken eski Diyarbakır sokaklarında adım adım gezdiğinizi hayal edebilirsiniz. Yaşayan yazarlar, aslında halen vakit varken tanişmali , yaşarken iyiki varsınız dememiz gereken değerlerdir. Kısaca kitaba kulak verirsek ; Anam: Aznif veya diğer adıyla Hanım. 1973 Ekiminde Istanbul'da, Feriköy'de "Garanti Apartmanı"nın bodrum katında, meleklerle buluşacağını "garanti" eden Tanrı'nın sözüne kulak vererek gözlerini sonsuza dek kapadı, Şişli Ermeni Mezarlığı'na gömüldü. O gün sonu gelmeyen bir yağmur mezarlığı yıkadı durdu. Halam: Yegsa veya diğer adıyla Mirye. 1982 Ağustosunda Diyarbakır'da öldü, Diyarbakır Ermeni Mezarlığı'na anası Saro nenemle, kızı Zivart'ın yanına gömüldü. O gün yağmur yerine yine cehennemi sıcaklığıyla kasıp kavurdu. Ben: Istanbul'da yaşıyorum. Her Vartavar'da, erkenden çıkıp anamın mezarına doğru yola koyulduğumda, yanıma boş bir "Nuri Leflef Kundura Cilası" kutusu ile iki parça günlük alıyor, içimden de "yağmur, yağmur. yağmur..."diye sesleniyorum, "hem İstanbul'da, hem Diyarbakır'da." Gözlerim Rişeş yapana kadar "El ele ver gidağh Pırotğhanaya Kurban olam seni de doğran anaya Seni doğdi, beni saldi belaya Yengi de duydum Ermenisen Ermeni Şu göynımın dermanisan dermani. Ne durmişsan dam başında ay kimi Yanaghların alma kimi, nar kimi Gel sarışağh ikimiz bir can kimi Yengi de duydım Ermenisen Ermeni Şu göynımın dermanisan dermani. Ermeniyiğh meskenimiz toydadır Raki da şarap Ermeniye faydadır Varın sorin nazlı yarım nerdedır Yengi de duydım Ermenisen Ermeni Bu derdimin dermanisan dermani."

Biletimiz İstanbul'a KesildiMıgırdiç Margosyan · Aras Yayıncılık · 2020112 okunma

·

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.