Beyaz Gemi yi uzun yıllar önce okumuştum. Ayrıntılarını değil ama konusunu beğendiğimi hatırlıyordum -ki yazara zaten bayılırım- yakın bir zamanda kütüphanemde yine elime geçti. Bir kez daha okumak istedim. Yaşadığımız yıllar bize neler katıp bizden neler götürüyor ki Beyaz Gemi'de olduğu gibi öncesinde okumuş olduğum kitapları yeniden okuduğum zaman bambaşka şeyler hissediyorum. Yaşlanmış! Ya da olgunlaşmışım :) Neyse sizi çok bekletmeden görüşümü belirteyim. Öncelikle kurgularının dramatikliği içimi çok darlasa da Cengiz Aytmatov kesinlikle herkesin okuması gereken gerçek bir yazar. Mükemmel tasvirleriyle hiç gitmediğimiz bir coğrafyayı neredeyse yol iz bulacak kadar gözümüzde canlandırıp orada yaşayan insanların geleneklerini öğretmesi bana her zaman keyif veriyor ve yazarımız her kitabında olduğu gibi bu kitabında da edebi tüm becerilerini gözler önüne seriyor. Karakterler, duygusal durumlar, insan unsuru. Beyaz Gemi içerisindeki efsanevi detaylar nedeniyle fantastik sever biri olarak benim için yazarın en güzel kitabı (bu konuda farklı görüşler olacaktır mutlaka. Saygı duyuyorum) Kahramanımız tertemiz bir çocuk, bakir bir coğrafyada hayallerini ve saflığını bozmadan en az kendi gibi temiz olan dedesi Mümin ile yaşıyor. Burada yazarın da kitabın sonunda belirttiği gibi çocuk ve yaşlı adam arasındaki ilişki sembolik olarak geçmiş ve geleceğe bir bağ kuruyor. Kitaptaki tüm karakterlerin bu ve bunun gibi temsilleri söz konusu aslında. Örneğin çocuğun iliklerime kadar nefret ettiğim eniştesi Orozkul saf kötülüğün temsilcisiydi. Mümin dede ise her şeye rağmen iyiydi, hatta fazlaca iyi. Burada gerçek dünyada saf iyilik ya da saf kötülüğe inanmadığım için yazarın hatalı bir durum yarattığını düşünmüştüm ancak Mümin dedenin kitabın sonundaki hareketi kötülük karşısında kimsenin sonsuza kadar iyi kalamayacağını bana bir kez daha gösterdi ve yazarın ustalığı beni çok etkiledi. Bir ebeveyn olarak hikayenin sonu içimi parçaladı. Kitabın kapağını kapatıp acaba başka bir son yazamaz mıydı diye bir süre öylece düşündüm. Anne ya da babası gelseydi mesela? Ve ya dede başka bir iş bulsaydı? Orozkul ölseydi!!! Uzun bir süre sonra kendime alternatif bir son bulmak yerine buradaki ölümün çocuğun masumiyetini kaybetmesi anlamına geldiğini, bunun da kelimelere gizlenmiş olduğunu düşünmek işime geldi. Çocuk şimdi büyümüş, tüm yetişkinler gibi saflığını geçmişte bırakmıştır ama hala nefes alıyordur. Hatta şimdilerde çocukluğunun izleri üzerinde kamyonunun kasasına tomruk yüklüyor, sonra bir sigara yakıp atası Mümin'i anarken karşı tepelerden geçen maralları hatırlıyordur. -teselli olur mu bilmem- Keyifli okumalar dilerim. instagram.com/p/CGp-ktmpJsW/?...

Beyaz GemiCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 201870,7bin okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

okuyandeli